Het begin van het einde

Het was slim geweest van Kiki dat ze weg was gegaan uit de grot, anders had Yuuki haar ernstige letsels aangebracht. Verdoofd staarde Yuuki naar de grot ze wist niet of ze Leech nog achterna moest gaan. Ze was in zijn ogen het monster, een zucht ontsnapte haar. Langzaam stond ze op en liep ze naar buiten, haar normaal zo handige eigenschap van het vampier zijn. Was nu haar vloek geworden, de wind streek langs haar huid en tilde haar haar op. Een grom kwam uit Yuuki haar keel, ze haten het vampier zijn. Ze was nergens echt thuis, ze was geen mens en ook geen echte vampier. Zo werd ze ook altijd gezien als het halfje dat nergens thuis hoort. Yuuki sloot haar ogen en hoorden Leech een stuk verderop. Kiki was hem achterna gegaan dat was heel dom. Een nieuweling was in zijn eerste jaar veel sterker dan een oudere vampier. Zelfs al stond ze een kilometer verderop kon ze alles nog luid en duidelijk horen. Het ging verkeerd, ze hoorde ze beide grommen en een boom kapot gaan. Geruisloos renden Yuuki in de richting waar de grot was waar Leech en Kiki in waren. Het was een grot en de geur van berenbloed, was erg overheersend. Ze zag Leech opgerold tegen de muur liggen. Hij werd gek van de geur, en dat hij Kiki pijn had gedaan. Ze keek naar Kiki die huilde, zacht raakten Yuuki haar schouder even aan 'Het zal beter met hem gaan ik weet het zeker.' prevelde ze zacht tegen haar. Ze stond binnen een seconden bij Leech. Voorzichtig tilde ze hem op en renden naar buiten. Toen ze weer in de buiten lucht waren liet ze hem weer los. 'Leech, het zal beter gaan je zal leren jezelf te beheersen. Ik beloof dat je kan leren op weinig bloed te leven. Ik heb het ook geleert.' zei ze. Haar donkerbruine ogen keken naar Leech en hopten dat hij nu wel tegen haar zou praten.

Onder het gekras door hoorde Leech een schreeuw met zijn naam. Een boze schreeuw, waarvan de stem nogal bekend voor kwam. Het gejammer stopte. Zijn blik staarde naar de grond. Hij voelde zichzelf ook boos worden. Boos omdat ze het gewoon had toegelaten dat hij haar sloeg, dat ze hem nauwlijks had tegengehouden. Boos dat hij razend was geworden. Zijn ogen waren donkerder geworden, bijna zwart. Door het berenbloed, maar ook door het gevecht, al kon je het bijna geen gevecht noemen. Hij voelde hoe hij opgetild werd en weer op het gras werd gezet. Hij knipperde verwoed tegen het zonlicht en uiteindelijk kon hij Yuuki onderscheiden. Leech gromde vijandig toen ze begon te praten. "Waarom bemoeien jullie je er toch mee?!" schreeuwde hij boos. "Laat me toch gaan, jullie maken het alleen maar erger! VOLG ME NIET!" Zonder dat hij de controle over zichzelf had sloeg hij Yuuki in het gezicht.

In die paar miliseconden dat hij haar aanraakten schoten er beelden voor zijn ogen langs. Een bijna doodbloedende moeder. Een meisje dat niet werd gerespecteerd door haar familie en gepest door twee jongens, die erg op haar leken. Hetzelfde meisje, alleen dan ouder die wegliep van haar familie. Allemaal in die paar miliseconden. En toen besefde hij dat dat meisje Yuuki was. Dat dat Yuuki's verleden was.

Hij was boos, en dat moest tijd hebben om weer normaal te worden. Het eisten geduld en zelfbeheersing. Ze hoorde zijn gegrom en zijn geschreeuw, het enig wat Yuuki deed was naar hem kijken. Zijn geschreeuw liet ze over zichzelf heen komen, ze zag hem zijn hand opheffen. En omdat hij geen controle had over zijn woede, ze voelde een brandende pijn op haar wang. Ze kon nog goed voelen dat hij haar sloeg, ze had het gevoel dat ze twee keer achter elkaar geslagen werd. Ze wenden haar blik af, want er ging een akelig gevoel door haar heen. Alles dat met haar verleden te maken had kwam boven, haar broers die haar sloegen en treiterde tot ze er ziek van werd. Hoe ze alles probeerde om goed gekeurt te worden door haar familie.

Haar vertrek uit haar ouderlijk huis toen haar familie was gaan jagen. Ze misten haar waarschijnlijk niet eens dat ded pijn. Yuuki sloeg haar armen om haar middel, ze kromp iets in een. Iets zei haar dat haar verleden geen geheim meer was. En dat Leech het wist, alles ze keek hem aan in haar blik was te zien dat het pijn deed. 'Wat deed je?' fluisterde ze met een schorre stem. Hoe had hij dat gedaan, had hij een gave. Was het echt mogelijk, waren er vampieren met gave's? Ze had er vage verhalen over gehoort maar nooit zelf mee gemaakt. Yuuki slikte nog een keer en zei niks meer. Normaal zou iemand die geslagen was terug slaan of boos worden. Maar Yuuki kon dat niet hij was de enige die haar had genomen zoals ze was. De enige die haar lief had gehad, ze kon hem niks doen hoeveel pijn hij haar ook zou doen.

Zijn lichaam trilde nog nadat hij haar geslagen had. Leech probeerde zichzelf te kalmeren, maar toch lukte het niet helemaal. Wel genoeg om Yuuki niet nog een keer te slaan. Hij zag haar lichaamshouding die uitdrukte dat ze pijn had. Maar niet omdat hij haar geslagen had. Had het te maken met die beelden? Wat was er toch allemaal aan de hand? Hij voelde zich schuldig worden toen hij haar pijnlijke blik zag. De woorden die daarna volgden maakten het nog erger. "Het spijt me," mompelde hij zachtjes. Leech draaide zich om en rende weg, zover hij kon.

Ze had hem niks aan gedaan, ze had niet eens gehuild of geschreeuw. Zijn voeten gingen bijna geluidloos over de grond heen. Toen hij wist dat hij ver van haar vandaan was, aan de andere kant van het natuurgebied, ging hij op de grond zitten. Hij voelde zich rot, alsof hij iemand verraden had. Boos gegrom doorbrak de stilte en Leech steunde met zijn hoofd op zijn armen. Hij schreeuwde kwaad, hij was boos op zichzelf. Dat hij haar gewoon geslagen had! Zijn lichaam schokte en toen kwamen de tranen.

De schrijnende pijn bleef achter diep in haar lichaam, de pijn van haar verleden. Yuuki kneep haar ogen dicht, ze voelde niet nog een keer zijn hand tegen haar gezicht. Hij had dus al iets van zijn zelfbeheersing terug. Ze had moeite met normaal ademhalen en ademde met horten en stoten in en uit. Ze hoorde hem mompelen dat het hem speet, ze zag hem nog net omdraaien en weg rennen. Dat scheurde haar van binnen nog verder open, ze wilde niet dat hij weg ging. Struikelend stond ze op, ze leek bijna een gewoon mens alleen in het tempo dat ze begon te rennen verried dat ze half-vampier was. Onderweg viel ze over een boomwortel, maar ze bleef niet liggen. Ze volgden geruisloos het spoor dat Leech had achter gelaten. Het gegrom en het geschreeuw was in de verte al te horen. Ze bleef stil staan vlak bij Leech, ze zag de tranen en zijn lichaam schokte. Hoe onverwoestbaar hij fysiek nu was. Geestelijk was hij breekbaar, 'Leech, het geeft niet, je kan er niks aan doen. Jij deed me geen pijn, jij bent niet de gene die me mijn hele jeugd heeft getreiterd. Ik hou van je Leech, niets kan dat veranderen. Want jij was de eerste en enige persoon die me nam zoals ik was.' zei ze zacht. Ze stond met haar armen om haar middel geslagen. Haar donker bruine ogen keken naar Leech, ze wilde hem troosten. Hem omhelzen, maar ze wist niet of hij daar verkeerd op zou reageren.

Stilletjes zat hij daar midden in het bos te huilen. Er kwam geen geluid uit zijn mond, behalve het angstvallige geadem. Zijn ogen, die gesloten waren, deed hij op een gegeven moment open en de wereld leek te tollen. Snel gingen zijn ogen weer dicht, net toen hij een geur had opgepikt. De geur die hem veelste bekend voor kwam. Yuuki. En ja hoor, na een poosje hoorde hij haar achter haar staan. Het gehuil stopte voor een deel en Leech veegde zijn ogen aan de zijkant van zijn tshirt af. Dus na alles wat er gebeurt was hield ze nog steeds van hem? Het was toch wel onbegrijpelijk, maar toch glimlachte hij eventjes. Hij hield ook van haar, hij wou het zelfs schreeuwen maar er zat een brok in zijn keel. Even gingen er weer tranen uit zijn ogen die hij weer wegveegde. Ontroerend, dat was het beste beschrijflijke woord voor het moment. Eindelijk na al die depressie voelde hij weer wat hoop.

De wind speelde met haar haren, maar Yuuki bleef stil. Alleen Leech bewoog op het moment. Ze zag hem zijn tranen weg vegen, en glimlachen toen ze zei dat ze nog van hem hield. Het was raar dat moest ze toegeven toen ze er over na dacht. Maar nog nooit had iemand haar ergens echt thuis laten voelen. Nooit had iemand echt zich zorgen gemaakt om haar. Hij begon bijna weer te huilen, maar hij veegde de tranen weer weg. Langzaam liep Yuuki naar Leech toe. Zoals een mens dat zou doen, ze keek hem aan en ging bij hem zitten. Ze raakten zacht zijn hand aan, en glimlachten er stonden tranen in haar ogen maar ze was nooit boos geweest op Leech. Ze had alleen gewilt dat Leech niet op deze manier achter haar verleden was gekomen. Hij moest een raar beeld van haar hebben gekregen. 'Jij neemt me zoals ik ben, zoals je gezien hebt heeft nog nooit iemand dat gedaan. Hoe kan ik ooit stoppen met van jou te houden?' zei ze met een schaapachtige glimlach. Ze raakten zacht zijn gezicht aan en keek hem aan. Zijn ogen waren donker rood, maar nog steeds mooi.

Het schemerde, de zon was al een poos onder gegaan. Het zou niet lang duren en het was pikkedonker, maar waarschijnlijk kon hij dan toch zien. Ze had hem ook gezien in die donkere grot. Leech merkte dat ze naast hem kwam zitten. Zijn blik staarde naar de grond voor zich. Het voelde toen Yuuki zijn hand aanraakte alsof ze weer een soort van herenigd waren. Hij hield van haar, en hij wist zeker dat ze van hem hield. Haar woorden maakten hem blij en bevestigde nog meer dat ze van hem hield. "Stop dan niet," fluisterde hij. De vingers raakten zijn gezicht aan en hij zag het mooiste moment wat ze samen hadden meegemaakt. Hun eerste kus. Een zucht kwam uit zijn mond en hij keek even naar Yuuki. Daarna haalde hij de tranen die nog bij haar ogen zaten heel voorzichtig weg en zoende hij haar net zo voorzichtig. Hij wou haar niet nog een keer pijn doen.

Het was donker geworden, maar vampieren leken in dat opzichten wel wat op katen. Ze hadden nachtzicht, ze konden alles prima zien. Ze keek naar Leech, hij keek naar de grond en zei niks. Er hing eerst nog een kleine spanning in de lucht, zou hij opeens omslaan? Zou hij opeens boos kunnen zijn, maar nee. Iets zei haar dat hij dat niet kon, hij zou haar geen pijn meer doen. Ze hoorde wat hij fluisterde. Stop dan niet. Een glimlach verscheen en toen ze zijn gezicht raakten met haar vingers zag ze weer hun eerste kus. Het mooiste moment wat ze ooit had gehad. Ze hoorde de zucht uit zijn mond komen. Heel even keek hij naar haar, ze zag zijn hand omhoog gaan en volgde die. Ze voelde dat hij de tranen die in haar ooghoeken verstopt zaten. Hij was heel erg voorzichtig met haar, alsof ze heel breekbaar was. Ze voelde hoe zijn lippen de hare raakten, Yuuki sloot haar ogen. En als reflex sloeg ze haar armen om zijn nek. Ze leunde iets naar voren waardoor ze Leech tegen het gras een duwden. Ze lag half op hem en zoende hem zacht, en teder terug. Hij was weer bij haar, en niemand kon het veranderen. 'Now and forever, untill the end of our existance. I will belong with you, and I will love you like no one else in this world can.' fluisterde ze zacht in zijn oor. Ze legden haar gezicht tegen zijn schouder aan, en bleef zo liggen.

Hij wou weer normaal gaan zitten, maar ze sloeg haar armen om zijn nek. Hij sloot net zoals Yuuki zijn ogen. Dat alles had Leech wel verwacht, maar toen duwde ze hem naar achter, op het gras. Zijn armen krulden zich om haar heen, minder voorzichtig dan eerst. Hij haalde voorzichtig zijn lippen van de hare af en hj hoorde haar gefluister in zijn oor. Leech grinnikte vol genoegen. "Mhhh.." mompelde hij en hij ging met zijn hand door haar haar. In die stilte die volgde hoorde hij haar ademhaling en hartslag. Ademhalen hoefde niet meer en een hartslag had hij al helemaal niet meer. Ook was haar huid warm, veel warmer dan die van hem. Voorzichtig kuste hij haar op haar haren. Hij vond het wel prettig liggen zo, al kon hij natuurlijk niet in slaap vallen. "Maareh, ben je nog steeds niet van mening verandert over dat jaaggedoe?" vroeg hij luchtig. Hij was niet meer boos op haar, al was hij bang dat hij dat wel snel kon worden. Zijn armen lagen even nogal gespannen om haar heen, maar dat verandere gauw.

Hij werd wat minder voorzichtig met haar, en ze voelde zijn armen om haar heen. Ze kreeg weer het veilige gevoel dat ze kwijt was geweest. Ze hoorde hem grinneken, het was helemaal stil op haar hartslag en haar ademhaling na. Eigenlijk voelde Leech zijn huid heel koud aan, teminsten voor normale mensen. Voor Yuuki voelde Leech aan als de tempratuur van een mens. Ze voelde dat hij met zijn hand door haar haar heen ging, zijn aanraking was prettig. Het was nu echt donker geworden, en Leech begon over het jagen. Een zucht ontsnapte haar, ze wilde niet dat hij boos zou worden. Niet nu, 'Sorry, ik ben niet de gene die de regels maakt van hoe een vampier leeft of beter gezegt overleefd. Zonder bloed zwak je steeds verder af.. Ookal kan je wel proberen zo weinig mogelijk te jagen, ookal weet ik niet of je dat al meteen kan lukken. Maar ik jaag ook hooguit één keer per maand, meestal dat nog niet eens. Maar de geur van bloed lokt me ook niet heel erg meer, anders kon ik mijn werk in het ziekenhuis niet doen.' zei ze zacht. Zijn armen ontspande na een tijdje, ookal verwachten ze dat hij toch niet echt goed zou reageren op wat ze net zei. Yuuki rolde zich een beetje op en als het mogelijk was nog dichter tegen Leech aan. 'Het spijt me Leech, ik wou dat je nooit in mijn wereld was gekomen. Dat je niet verdoemd bent met dit leven. Ookal wil ik je wel vertellen, dat ik niet de gene die het proces in gang heeft gezet, ik heb het alleen voor je versneld. Zodat je sneller van de pijn af zou zijn, meer niet.' fluisterde ze zachter dan eerst.

Zijn ogen staarden voor zich uit, naar de donkere lucht tussen de bladeren door. Leech's hand ging nog steeds door haar haar terwijl hij naar haar woorden luisterden. Het was een lang verhaal, alleen snapte hij niet waarom Yuuki het niet gewoon direct zei. Waarschijnlijk probeerde ze het zo over te brengen dat hij niet boos werd. Maar dat was dan niet gelukt. Zijn kaken waren opelkaargeklemd. Hij ging wel afzwakken, het maakte hem niet uit. Nee, hij moest gewoon jagen! Hij had die beer ook gedood! Nee, die beer was toen hij geen controle meer over zichzelf had. Als hij de controle over zichzelf had, durfde hij vast niet eens een vlieg te doden. Zijn lichaam trilde lichtjes terwijl zijn armen ontspanden. Ze kroop dichter tegen hem aan, alsof ze probeerde de woede weg te helpen. Stomzinnig lukte het wel een beetje. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar ze was hem al vol. De woorden die volgden deden hem pijn, maakten hem langzaam kapot. Het leek net alsof ze wou dat ze hem nooit had ontmoet. Alsof ze hem na alles haatte. En het ergste was dat hij alles weer voor zich zag, alleen vanuit Yuuki's oogpunt. Hij zag zichzelf, krijsend en huilend. "Yuuki," fluisterde hij met een trillende stem en hij sloot zijn ogen terwijl de tranen opnieuw begonnen te stromen.

Ze voelde hem trillen, hij werd niet blij van haar mening over jagen. Maar hij kalmeerde langzaam aan, misschien kwam het omdat hij haar geen pijn meer wilde doen. Dat ze te dicht bij was om zijn controle te verliezen. Ze had de laatste woorden gezegt, omdat ze weer Leech schreeuwend door de pijn die de transformatie met zich mee bracht voor zich zag. Tranen prikten in haar ogen, hij had die pijn niet verdient! Ze haten zichzelf, ze had Leech veilig in het ziekenhuis moeten laten, ze had zich niet mogen hechten aan hem. Dan was hij nu waarschijnlijk nog gewoon een mens geweest. Maar egoistisch dat ze was, kon ze Leech niet niet willen. Ze wilden niet zonder hem een leven leiden, ze hoorde zijn zachte trillende fluister stem. Hij fluisterde haar naam, ze hoorde dat hij moest huilen. Ze hief haar hoofd iets op, en zag hem ook echt huilen. Een schok ging door haar heen, ze verstijfde helemaal. Ze begreep waarom hij huilde, hij had haar verkeert begrepen. 'Leech, Leech je snapt het verkeerdt.' piepte ze haast. 'Ik wil niet leven zonder je, maar ik... ik had je de pijn willen besparen van het transformeren. Ik had je in het ziekenhuis moeten laten blijven, dan was je veilig geweest en nog mens. Maar ik ben egoistisch en dacht alleen aan mezelf. Ik kan niet zonder je, ik kan niet zonder je en dat wil ik ook nooit. Je bent alles wat ik heb, alles waar ik van hou. Maar ik had veel liever gehad dat je een keuze had gehad. En niet gedwongen werd om vampier te worden.' Tranen hadden de vrijeloop, 'Leech het spijt me, ik bedoelde met 'mijn wereld' de wereld van vampieren. Dat had ik je moeten zeggen.' fluisterde ze. Ze kon zichzelf wel slaan, nu deed ze hem alsnog pijn..

Het duurde niet lang voordat ze erachterkwam dat Leech huilde. Een paar seconden maar, eigenlijk. Haar stem sneed door de stilte, Yuuki klonk erg spijtig. Leech droogde zijn tranen en ging overeind zitten met haar op haar schoot terwijl ze praatte. Hij had te snel geoordeeld, het leek net alsof hij haar niet meer zo vertrouwde als eerst. Net alsof hij bang was dat ze hem weer in de steek zou laten. Hij zag de tranen die over haar wangen stroomden. "Yuuki, het spijt me. Ik had gewoon te snel geoordeeld, meer niet." Hij veegde de tranen die over haar wang stroomden weg. "Huil nou niet omdat ík huil. Alstjeblieft," fluisterde hij smekend. Hij kuste haar naast haar mond, expres omdat hij anders dezelfde reactie verwachtte als eerst. Of erger.. "Het," waarmee hij de verandering bedoelde, "is nog maar net gebeurt. Geef me de tijd om bij te komen en te wennen en ga alstjesblieft.. niet.. huilen," fluisterde hij tegen haar kaak. Daarna kuste hij haar op haar voorhoofd. "Laat me even alleen zijn, blijf alstjeblieft hier en volg me niet." Hij keek haar streng maar bezorgd aan en zette haar naast zich neer. "Ik zie je straks," mompelde hij en hij stond op en rende weg. Het deed pijn, maar het was wel even beter om alleen te zijn.

Het was donker, pikke donker, maar nogsteeds kon Leech iets zien. Hij zocht zijn weg door het bos met zijn donkere ogen. Uiteindelijk ging de grond steil omlaag en ging hij op een rots zitten. Hij kon over de bomen kijken en zelfs de zee zien. Beneden gingen de bomen weer verder. Hij staarde naar de halve maan die boven alles uittorende en hij kon de duidelijke glinsterende sterren zien. Hij zat daar minuten, nadenkend over wat alles gebeurt was. Hij vond de beelden van iemand anders verleden zien maar raar. Maar iets zei hem dat die beelden niet verzonnen waren, maar echt waren gebeurt. Waarom? Was dat een vampiereigenschap ofzo? Had Yuuki ook zijn verleden gezien? Hij hoopte maar dat ze gewoon daar bleef en hem niet achterna ging. Plotseling klonk er geritsel en een grom kwam uit zijn mond. Het geritsel stopte en plotseling besprong iets hem waardoor hij voorover viel en naar beneden tuimelde. Gelukkig was het niet zo hoog en deed het geen pijn. Meteen werd hij omhoog getrokken en wankelend stond hij op de grond. Twee handen hielden hem vast terwijl er een blinddoek voor zijn ogen werd gedaan en er dik ijzerdraad achter zijn voortanden werden geklemd. Het ijzerdraad kon hij niet doorbijten op een of andere manier. Een ander paar handen pakten zijn ene arm vast en nog een paar zijn andere arm. 2 paar handen dus. Leech's gegrom ging nog door, alleen dan iets gedempter. "Kop dicht en lopen," mompelde een stem en hij kreeg een klap voor zijn achterhoofd. Met tegenzin liep hij. Als het maar goed ging met Yuuki..

[Leech is topic uit >=D]

Leech kwam overeind, waardoor Yuuki uiteindeiljk op zijn schoot kwam te zitten. Hij zei dat het hem speet toen hij haar zag huilen, en dat ze niet moest huilen omdat hij te snel geoordeelt had. Ze hoorde de smekende toon en Yuuki liet het zo ver terug gaan dat ze alleen nog een beetje snikte. Ze voelde de kus naast haar mond, hij fluisterde dat ze hem tijd moest geven. Het was waar hij was nog niet eens een hele dag vampier, en het moest loodzwaar voor hem zijn. Hij kuste haar voorhoofd, en zei dat hij even alleen moest zijn. Yuuki keek naar Leech en zag zijn bezorgdheid achter zijn strenge blik. Het enige wat Yuuki kon doen was zachtjes knikken. Ze trok haar knieen op en legde haar kin op haar knie en keek toe hoe Leech weg renden. Het scheurde iets in haar, het deed pijn om hem te zien gaan. Maar ze moest hem laten gaan, als ze echt van hem hield. Een zucht ontsnapte haar, ze was moe. En ze zou naar huis gaan, Leech zou haar geur wel kunnen volgen en hij wist waar ze woonden. Langzaam stond ze op en was binnen een minuut of twee weer bij de rand van de stad. En renden verder door de shaduwen.