Terug bij het begin..

Met moeite duwde Leech de deur van het Weeshuis open. Hij bleef even in de hal staan. Zijn broek en haar was doorweekt. Gelukkig had hij een jas aan, anders was zijn verband ook nat geweest. Hij liep de kleine trap op naar boven, naar zijn kamer. Of de kamer van hem en dat ene meisje.. Kiki ofzo heette ze. Toch? Even twijfelde hij toen hij voor de deur stond, maar toch duwde hij hem open. Niemand was er in de kamer. Waarschijnlijk was ze weg, ofzoiets. Hij hangde de oude jas op aan een zelfgetimmerd haakje, hij had iedereen daarmee de zenuwen bezorgd. Hij trok zijn tshirt uit en pakte een handdoek uit de onderste la van de kast. Natuurlijk deed hij het langzamer dan normaal en deden zijn armen nog steeds zeer van wat er die dag gebeurd was. Nadat hij zijn haar had gedroogd trok hij een andere broek en tshirt aan en legde hij de handdoek in de kamer ernaast, waar wel meer kleding lag. Opnieuw liep hij weer naar zijn kamer en ging hij op zijn bed liggen, waarna hij in slaap viel.

Kiki kwam met snelle passen naar de kamer van haar een Leech gelopen. Ze matigde haar snelheid toen ze de kamer naderde. Ze staarde eventjes naar de deur en hoorde al gerommel binnen, Leech was er al! Kiki deed de deur open en maakte hem ook weer dicht. 'Haay Leeuw!' Eventjes daarna besefte ze dat ze zich had versproken. 'Ehhm, Leech!' Zei ze toen met een grijns. Kiki staarde naar de jongen. 'Gaat het? Ben je gevallen ofzo?' Vroeg Kiki. Ze hoefde niet eens naar zijn armen te kijken om te weten wat er was gebeurd; ze rook het. Kiki liep naar haar bed en ging erop zitten. Ze staarde naar Leech. 'Vertel op, What happend!' Zei Kiki en keek met een grijnsje naar Leech.

Tijd om te dromen had Leech niet, want toen hij net bijna in slaap gesukkeld was ging de deur open. Een vrolijke stem vulde de stilte. Hé? Wat was er gebeurt? Was hij in de verkeerde kamer? Hij ging even recht op zitten en keek even rond. Fijn, die ene Kiki weer, nu was ze wel erg vrolijk. Hij plofte weer neer en kreunde zachtjes omdat hij zich op zijn zere arm had laten vallen. Hij hoorde de bijna dringende toon van haar en hij zuchtte. "Dat gaat je niks aan," mompelde hij. Waarom moesten meisjes altijd alles weten? Konden ze niet even een keer zonder informatie zitten? Leech trok de deken die aan het voeteneind lag over zijn hoofd heen een en zei maar niks, hopend dat ze op hield met vragen stellen en dat hij nou eindelijk kon slapen na die vermoeide dag.

Kiki staarde naar Leech. 'Ok,' Zei ze alleen. Als hij het niet wou vertellen was het goed. 'Ga maar slapen ..' Zei Kiki langzaam en staarde naar haar voeteneind. Ze zou weer wegglippen vóor het ontbijt en naar buiten gaan, haar eigen ontbijt vangen. Ze snoof en stond op. Ze liep richting de lichtknop en drukte erop. Het licht ging uit en haar ogen glommen eventjes. Ze moest zich instellen op de nu donkere plek, haar blauwe ogen viel nu heel erg op. Ze zuchtte en liep langzaam naar haar bed. Ze plofte erop neer, maar weigerde haar ogen dicht te doen, alleen om te knipperen. Ze zuchtte eens en keek naar Leech. 'Mhh .. zeg Le-' Ze besefte dat hij wou slapen, Kiki vroeg ook te veel. 'Laat maar.' Zei Kiki. Ze ging nu helemaar op bed liggen, zonder de dekens over zich heen te trekken.

Zijn ogen vielen bijna dicht en Leech trok de deken wat beter over zich heen. Hij voeldde zich opgelucht toen Kiki geen vragen meer stelde. Hij deed zijn ogen dicht en begon te slapen, maar toen ging het licht uit. Zijn hartslag versnelde, net zoals zijn ademhaling. Bijna vergat hij te ademen en hij moest zich aan de deken vast klemmen om niet op te staan en zijn tanden op elkaar klemmen om niet meer te gaan praten. Hij voelde zich benauwd en warm worden terwijl tintelingen door zijn lijf gingen. Hij voelde zichzelf zelfs zweten onder de dunne dekens. Het leek net alsof zijn lichaam helemaal van slag was. Hij hoorde de halve vraag van Kiki en het antwoord daarna nauwlijks. "Ik ben nog wakker, dus vraag het maar," mompelde hij krampachtig. Zijn handen begonnen te trillen en hij voelde zich duizelig worden. Wát was er toch met hem?!

Kiki keek naar Leech' matras. 'Uhm.' Zei ze. 'Weet jij of je 's avonds weg mag?' Vroeg ze toen maar. Kiki wist niet over het leven in een weeshuis. 'Uhmm? Leech, gaat het wel?' Kiki voelde het bed soms lichte bewegingen maken, het was al zo krakkemikkig, kwam dit er ook nog eens bij. Ze staarde naar de matras en stond op. Ze ging op een paar treden staan zodat ze Leech kon zien. 'Gaat het wel?' Vroeg ze nog een keer, nu kon ze Leech ook echt zien, beter als een normaal mens. Kiki had goed nacht ogen. Ze zuchtte eventjes. Haar ogen waren fel blauw, ze staken nu nog beter af doordat het donker was. Maar dat belemmerde haar niet erachter te komen wat Leech bezielde.

Zijn hoofd bonkte, alsof zijn hart op de plaats van zijn hersenen zaten. "Alleen als je het vraagt, denk ik," brengde hij eruit. Heel in de verte, alsof Kiki ver weg stond, hoorde hij haar andere vraag. Hij kon niet antwoorden, alsof zijn mond dichtgeplakt was. Ademen, hij moest ademen! Met moeite snakte hij naar adem en hij hoorde opnieuw de vraag. "Nee.." kreunde hij en hij dook ineen. Zijn lichaam was van slag, alsof het zich verzette tegen iets onzichtbaars. Langzaam opende hij zijn ogen, hij zag alleen maar zwart. Maar het was toch nog middag? Waarschijnlijk was het gordijn van het raam dicht, want hij kon alleen maar een paar lichte strepen herkennen die pijn deden aan zijn ogen. Snel deed hij zijn ogen dicht. De vermoeidheid nam hem in beslag en na een paar seconden sliep hij al.

Kiki keek naar Leech, hij leek van slag. Daar maakte ze zich zorgen om. Kiki snelde de gang op en waarschude een zuster die over de gang heen liep. 'Hallo, Leech, hij doet raar.' Zei ze paniekerig. De zuster liep mee naar binnen en klom op het trappetje, ze staarde eventjes naar Leech. 'Hij slaapt nu,' Zei ze. Kiki knikte en keek ook evnetjes naar Leech. Hij sliep best wel lief. Ze grijnsde. De vrouw keek hem aan. 'Goed, je moet hem elk uur wakker maken, heb je iets met tijd?' Vroeg ze. 'Uhmm .. me mobiel.' Zei ze en keek naar de zuster. 'Oké, je moet hem elk uur wakker maken, als hij niet reageerd, kom je metteen naar mij toe, begrepen!' Zei ze zachtjes. 'Ja,' Siste Kiki en ging op haar bed zitten. De zuster knikte en verdween door het gat van de deur, Kiki hield haar mobiel vast en hield de tijd in de gaten, deze leek te kruipen.

Zweet droop over zijn gezicht die half onder de deken lag terwijl Leech droomde. Natuurlijk waren de dromen eerder nachtmerries. Hij droomde over een donkere plek die erg heet was en in het licht van een lamp kon hij een vrouw onder het bloed zien liggen. Een gniffelende stem kwam achter hem vandaan en daar stond Kiki die bijna net zo bebloed was als de vrouw. Hij kon zich niet meer bewegen terwijl Kiki op zich stortte. In het echt, of hoe je het moet noemen, zat Leech zachtjes te jammeren, te huilen en te piepen alsof hij een jong hondje was dat werd mishandeld. Deze droom was anders dan de andere dromen en hij bleef maar steeds terug komen. Telkens de vrouw en de onder het bloed zittende kiki die zich op zich stortte en daarna zwart. Telkens leek het erger te worden, telkens leek het kleine deel van zijn hersenen dat nog bijna wakker was meer te begrijpen over wat zijn onderbewust zijn vertelde, maar hij wou het niet geloven. Nee.. dat kon toch niet?

Kiki hoorde Leech weer wild doen. Ze klom op het trappetje en schudde hem wakker. 'Kom op Leech.' Zei ze rustig, ze keek snel op haar mobiel, zes minuten te vroeg, ach, dat kon wel. Kiki grijnsde en schudde nog wat aan Leech. 'Kom op Leech, wakker worden!' Zei ze. Als hij nu niet reageerde .. zou hij dood kunnen zijn! Kiki kreeg het al benauwd bij het idee. Ze keek eventjes om zich heen en scuhdde nog een keertje; voor de zekerheid.
Kiki staarde naar Leech. Toen legde ze haar koude hand op zijn arm. 'Kop op Leech.' Zei ze zachtjes. De zuster kwam al binnen wandelen. 'Lukt het?' Vroeg ze. 'Nee, hij wordt niet wakker.' Zei Kiki tegen haar. Ze wierp haar een bezorgdt gezich toe maar wachtte af.

Op een gegeven moment stopte zijn dromen en sliep hij droomloos verder. Een wazige, maar mooie stem verstoorde op een gegeven moment die stilte. Leech voelde geschud aan zig en hoorde de stem zeggen dat hij wakker moest worden. Laat me slapen, dacht zijn onderbewustzijn, maar toen begon alles weer helder te worden. Die stem, die kwam nogal bekend voor. Maar.. wie? Zijn hoofd wou weer slapen terwijl zijn lichaam smeekte om wakker te worden. Daarom begonnen ook zijn handen te trillen en zweette hij als een rund. Opeens voelde hij ijskoud op zijn arm waarna er weer dezelfde stem sprak, gevolgd door een andere stem. Hij begon zich meer te herinneren en besefde dat die stemmen van de weeshuiszuster en Kiki waren. Maar toch wouden zijn ogen niet open, wou hij niet bij bewustzijn komen. En opeens hielp zijn lichaam mee met zijn hoofd en zakte hij weer weg.

Een jongen liep over de gangen van het weeshuis hij was al de hele tijd op zoek naar zijn kamer, maar er waren er zoveel hier. Hij zuchte en eek rond, hij zou het misschien aan iemand kunnen vragen. Hij hoorde mense praten wat verder op dus liep hij daarheen. Elke keer dat hij een voet op het hout zette kraakte het erg hard. Het was een erg oud huis hij ergerde zich er wel vaker aan, het was stom en ouderwets, de begeleiders ook allemaal erg streng. Jay was niet zo emand die zich liet doen hij was meer iemand die wel durfde tegen te spreken en bijna nergens bang van, tenslotte was hij vampier, en als hij echt iemand hatte leefde hij niet lang meer. Een grijns sierde zijn gelat terwijl hij goed doorstapte naar de dichtbijzijnde kamer waar hij geluid hoorde. Toen hij aankwam zuchte hij en klopte op de deur. Zonder te wachten deed hij de deur open. Hij rook meteen het mensebloed maar bij 1 van de twee was dat niet zo bij het meisje. Hij grijnzde een soortgenoot. "Weet iemand waar kamer 66 is ze zeiden op deze verdieping maar ik heb nog iets gezien", zei hij rustig en keek de twee aan.

Kiki keek omzich heen, ze hoorde de planken verderop al kraken. Daar kwam iemand aan, ze rook van een afstand dat het een vampier was. Kiki gromde laag, ze keek naar de deur waar een jongen in verscheen. Ze beende met snelle passen erop af. 'Kalm houden!' Siste ze naar hem. Kiki draaide zich eventjes om naar Leech en zag dat de zuster haar seinde. Kiki liep erop af en keek eventjes achterom. 'Dit is kamer 66.' Zei Kiki toen en keek naar de zuster. Ze pakte haar mobiel en toeste 112 in. 'Ja hallo, met Kiki, ik heb hier iemand die niet meer wakker wordt.' Het was eventjes stil. 'Het weeshuis in Sorte's centrum, ja. Tot zo!' Zei Kiki en hing op. Kiki stak haar telefoon in haar broekzak en liep weer naar de jongen. 'Hou je kalm, anders ga je maar even naar buiten, ik heb ook moeite. Daar is je bed.' Kiki knikte de hoek van de kamer in. Daar stond een los bed, anders dan het stapelbed van Leech en Kiki. In de verte kwam de ambulance al aan.

"Ik hou het wel", zei hij en grijnzde hij zette zijn tas op het bed en ging zitten. "Jay", zei hij voorstellend, hij zag de twee ze zouden vast wel opschieten met elkaar. Jay keek rond het was een saaie kamer. Hij likte even zijn lippenaf hij kon het niet helpen, maar hij hield zich tot nu gedeisd dit waren nieuwe mensen hij moest vriendelijk zijn. Maar hij had al erg veel geluk dat hij niet de enige hier was, als vampier dan. Zijn felblauwe ogen tuurde de kamer f er was een raam een stapelbed en een apart bed, de kamer zou wel wat posters nodig hebben maar dat deed hij nog net misschien vonden ze hem dan maar raar. Hij zou ze later wel opagen eigenlijk waren het meer graffiti ontwerpen er stonden mooie ingen op maar ook soms dingen waarvan je de rillingen kreeg. Hij kon goed spuiten hij spoot wel is in de stad op een trein of een tram dat was meestal wel spannend. Hij grijnzde en pakte de pösters en schoof die onder het bed je kon ze nog net zien maar ls je dara al problemen mee zou hebben? Dan zou er ergens wel iets verkeerd zitten.

Verschillende stemmen, jong en oud, sneedden door zijn gedachtens heen. Leech kon ze niet verstaan, al wou hij dat wel. Plotseling kwam er een beeld voor zich, van dezelfde bloedende vrouw, maar ditkeer lag ze te krijsen op de grond en kon hij alleen maar toekijken. Na een paar seconden vervaagde die droom, alsof iemand hem weggeveegd had. De stemmen waren ook weg, alles was stil. De zuster snelde naar beneden toen de ambulance met piepende remmen voor het weeshuis stopte. Gek genoeg werd Leech zelfs daarvan niet wakker. De zuster wees de weg naar de kamer en ze hielp de man met Leech op de brancard te leggen. De man gespte hem goed vast en de twee mensen snelde naar beneden, naar de ambulance. "Als iemand nog mee wil, dan moet diegene opschieten," zei hij tegen de zuster, Kiki en de jongen. Hij rende de brancard achterna. In de ziekenauto werd Leech aan een hartslagmeter, een infuus en een zuurstofapperaat gelegd. Daarna reden ze weg, richting het ziekenhuis.

[Leeuw is topic uit, denk ik XD]

Kiki's ogen fliste langs Leech die werd mee getrokken door de ambulance medewerkers, Kiki wierp een blik op Jay. Ze zuchtte en snelde toen achter de brancard aan. Ze staarde naar Leech die beademing en alles kreeg. 'Troep, ik hoef alleen bloed te hebben.' Dacht ze en staarde naar de arme jongen, het zag er niet al te fraai uit. Kiki klom handig en snel in de auto. 'Die is lenig.' Siste een van de medewerkers. Kiki rolde met haar ogen en staarde naar Leech. 'Komt het goed met hem?' Vroeg ze bezorgd. 'Zoals het er nu uitziet wel, maar goed, je weet nooit wat er gebeurd.' Zei een andere medewerker. Kiki keek naar Leech. Ze maakte zich zorgen, en niet z'n klein beetje ook.