Gevangen en meegesleept

Al een half uur liepen ze, natuurlijk harder dan mensen. Leech kon ze bijhouden, maar soms ging hij te snel en trokken ze hem terug. Of ze zeurden dat hij te langzaam liep en kreeg hij weer een klap. Hij wou ze in stukken scheuren, maar ze waren met hun tweeën te sterk. Hij was ook nogal verhongerd door wat er eerder was gebeurt, waardoor hun nog meer in het voordeel waren. Eindelijk, na kilometers lopen, voelde hij een stenen pad onder zijn voeten. Natuurlijk kon hij niks zien, hij had die blinddoek voor zijn ogen. De twee mannen sleurden hem het pad op en hij hoorde een van hun tegen iemand praten. Daarna gingen ze ergens binnen en na een minuutje lopen ging een deur open, waarna de voetstappen hol werden en het veel lichter was. Geroezelmoes klonk en ze stonden na een paar stappen stil. Waarschijnlijk zag Leech er nogal raar uit met die bloedvlekken op zijn kleren. De stalen touw werd uit zijn mond en de blinddoek voor zijn ogen vandaan gehaald. Hij knipperde even met zijn ogen voordat hij aan het licht gewend was. Hij stond in een zaal waar een paar groepen met mensen en verschillende ervan wezen naar hem. Instinctief wist hij dat het ook vampieren waren, net zoals hem. "STILTE!" galmde er door de zaal. Het kwam van een man met zwartgrijsachtig haar en een paar rimpels. Zijn huid was spierwit en hij had een paarse cape om, anders dan de andere mensen die een zwarte cape om hadden. Meteen stopte het geroezelmoes. De man praatte met een andere man, voordat hij zich naar Leech toe keerde. Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij naar de drie toeliep. "Nieuweling, gevonden in het bos, meneer," ratelde een van de mannen die hem vast hielden. "Elurmo, geef me informatie," beval de man aan iemand die een eind achter Leech stond. Elurmo liep naar de man met de paarse mantel. "Leech Nightmore, minder dan een dag vampier, geen vaste woonplaats, relatie met een halfje, wees, 16 jaar oud, an door middel via huidelijk contact het verleden 'zien' van zichzelf of iemand anders." Leech gromde geirriteerd en hij kreeg weer een klap tegen zijn hoofd. "Zuroc, laat dat slaan maar aan mij over, hij is nog bruikbaar," mompelde de man met de paarse mantel. Hij gaf Leech zo'n harde klap voor zijn hoofd dat hij op de grond zakte en bewusteloos raakte. Het laatste wat hij herinnerde was dat hij op een bed werd gelegd en een deken over hem heen werd gedaan.

De mannen hielden haar stevig vast, Yuuki gromde en voelde een klap in haar gezicht. Ze zweeg, de geuren die ze rook waren verkeerd en deden pijn aan haar neus. Ze schudde met haar hoofd in de hoop de geur te verdrijven maar dat had geen zin. Ze wist dat ze in het Lunare gebied was gekomen, er ging een rilling over haar rug. Opeens stonden de mannen stil, en was het even doodstil. Yuuki spitsten haar oren en luisterde aandachtig, opeens hoorde ze voetstappen dichterbij komen. 'Het halfje hebben we gevonden.' zei de man die ook in haar huis was geweest. De persoon die aan was komen lopen was een vrouw, 'Loop maar door, ze zijn net klaar met die andere.' zei ze. Yuuki voelde een misselijk gevoel omhoog komen, wie was de andere? De mannen namen haar mee een gebouw binnen. De wind was weg en de lucht was warmer, Yuuki kon haar eigen hartslag horen, en ze probeerde hem zo rustig mogelijk te krijgen. Wie weet wat voor vampieren hier nog meer rondliepen. Ze hoorde eerst allemaal gepraat, het waren meerdere stemmen door elkaar. Het leek een beetje op gegons van een zwerm bijen. De geur van Leech dreef in de lucht, haar hart stopten even. Er ging een schok door haar heen, de man had dus niet gebluft. Ze hadden Leech echt, nijdig probeerde Yuuki los te komen. Een stem die hard was en gezag uitstraalde.
Die vroeg op een ijzige toon om stilte. Yuuki bleef stil staan en wachten af, opeens werd haar blinddoek afgedaan. Haar ogen gingen even stijfdicht, het licht deed pijn aan haar ogen. 'Zo, dit is dus dat halfje waar je me net over vertelt hebt.' zei de man met grijs haar. Langzaam deed Yuuki haar ogen weer open en keek de man aan, haar blik was fel en vurig. Als hij Leech ook maar een keer pijn deed was hij er geweest. Maar Yuuki voelde de greep op haar armen versterken toen ze haar spieren aanspande en gromde. 'Verdere informatie graag.' zei ze oude man. Het waren allemaal vampieren, maar toch verafschuwde Yuuki hun. Het waren vreselijke wezens, ze moorden iets te graag en deden aan de duistere kant dingen. De man die haar beet had begon te praten 'Yuuki Cross, is vanaf geboorte al een Hybride. Woont in de stad, heeft relatie met Leech Nightmore, werkt als vrijwilliger in een ziekenhuis, is weggelopen van haar familie, 16 jaar oud nog niet bekend of ze begaafd is.' zei de man. De grijsharige man keek haar aan, 'Zo dus je bent een weggelopen Hybride, niet slim maar je kan wel een plaats krijgen in de Lunare familie, ookal zijn er regels aan verbonden.' Yuuki keek koppig de andere kant op, opeens voelde ze een brandende pijn in haar knieen en ze zakten op de grond. 'Laat Leech met rust.' gromde ze kwaad. De pijn voelde ze niet zo erg als haar bezorgdheid om Leech.

Was er iets gebeurt? Waarom voelde het alsof hij alles was vergeten? En vanwaar die hoofdpijn? Hij probeerde zich te herinneren waarom hij die hoofdpijn had, maar hij kon zich echt niks meer herinneren. Hij wist niet meer wat zijn naam was. Alleen dat hij een vampier was. Na een poosje opende hij zijn ogen en staarde hij naar een oud, grijs plafond. Snel schoot hij overeind. Hij was in een nogal oude kamer, leek het wel. Er was een deken over hem heen gedaan en toen hij op stond klonk het bed nogal bouwvallig. Paniek begon tot hem door te dringen. Hij wou weg, weg van deze vreemde plaats! Op dat moment kwam er een jongen binnen, die net zo vampierlijk was als hij. Hij begon te grommen tegenover de jongen. Hij moest weg! De jongen grijnsde en liep naar hem toe. Boos duwde hij de jongen tegen de muur aan. Hij was zelf sterker dan hij had gedacht, sterker dan die jongen. Hij voelde op zijn beurt hoe hij tegen de muur aan werd gedrukt. Hij hoorde iets kraken en wou liever niet weten wat dat was. Uiteindelijk lukte het hem om los te komen en met veel geweld draaide hij de nek van de jongen om, waarbij veel gekraak klonk. De jongen zakte in elkaar. Hij wist dat hij nog even had voordat de jongen weer bij zou komen. Hij rende de kamer uit en deed die op slot, wat vast niet zou helpen. Instinctief rende hij een kant op en hij kwam 2 mannen tegen. Volwassene vampieren. Hij schakelde ze een voor een uit, bijna simpel leek het. Na een paar deuren kwam hij bij een deur en toen hij die open deed was hij buiten. Eindelijk vrij! Hij rende zo hard hij kon, maar zijn instinct nam het snel over. Voor hij het wist rende hij richting de stad. Om te moorden.

De man de paarse cape grinnikte toen Yuuki zei dat ze Leech met rust moesten laten. Ze moest weten dat het grommen geen nut had. Die jongen was veel te waardevol en geweld hoorde erbij om hem mee te laten werken. Op dat moment klonken er haastige voetstappen. Een man kwam naar de man met de paarse cape toegelopen, op bijna menselijk tempo. Die leerde ook nooit snel rennen.. “Meneer, hij is ontsnapt. Hij heeft één nieuweling en twee van onze beste bewakers uitgeschakeld en hij rent op dit moment richting de stad,” mompelde de man met een angstige stem. “WAT!?” schreeuwde de man met de paarse cape. “Zuroc, ga met je mannen dat joch zoeken! Als het niet anders kan dan dood je hem maar!” beval hij Zuroc die tussen de andere mensen stond en meteen weg rende samen met een paar anderen. Zijn blik ging naar het meisje, die was er vast niet blij mee dat haar partner achterna werd gezeten.

Het gene wat de grijsharige man zei interreseerde Yuuki niet echt, Leech was hier ergens. Het was jammer dat hij geen hartslag meer had want dan was hij makkelijker te vinden. Ergens verderop in het gebouw hoorde ze gegrom. Iets diep binnen in haar werd alert, Leech dat gegrom herkende ze nu onderhand wel. Er was iets met hem, ze hielden hem ergens vast. Opeens hoorde ze de ploffen op de grond van lichamen zo hard als marmer. Hij was aan het moorden en probeerde weg te komen hier, opluchting ging door Yuuki heen, als hij kon ontsnappen was het goed. Ze wilde het hem niet aan doen om hem het monster te laten worden waar voor hij al die tijd bang was geweest. Ze hoorde redelijk gehaaste maar toch ook langzame voetstappen. Er kwam een man in zicht, en die liep naar de grijsharige man die een paarse cape droeg. Het angstige gemompel was luid en duidelijk te horen voor Yuuki. Leech was ontsnapt! Een zelfvoldane grijns verscheen rond Yuuki haar lippen. Leech was slim en sterk, en had ook redelijke zelfbeheersing, in ieder geval als hij bij Yuuki was. De man die haar vast hield werd afgeleid door wat de andere man vertelde. Yuuki rolde door en trok de man met zich mee, in zijn val liet hij Yuuki los. 'Sukkel.' siste ze naar hem en stond snel op. De man had het bevel gegeven om Leech te achtervolgen, en dat stond Yuuki niet erg aan. Ze zou die mannen moeten uitschakelen, niemand kwam aan Leech. Toen de oude man door had dat Yuuki los was geraakt keek hij woedend naar de man die op de grond lag. 'Grijp haar!' gilde de man kwaad. Yuuki schoot naar de andere kant van de grote zaal, er waren te veel vampieren. Welke kant ze ook op schoot opeens doken ze op. Sommige waren te stil om in de rumoer te horen en opeens stonden er twee vampieren voor haar en twee achter. Yuuki stond in de aanvalshouding en gromde naar ze, ze kon geen kant op... Twee doken op haar af en Yuuki dook weg en voelde gelijk de armen van een andere vampier om haar heen. De vampier had een ijzeren greep, als Yuuki haar spieren aanspande dan deed ze zichzelf alleen maar pijn. Ze werd slap, ze was verslagen ze kon Leech niet helpen. De oude man kwam weer naar haar toe lopen, 'Waarom doe je zo moeilijk, het is een eer om bij de Lunare familie te mogen.' zei de man op harde toon. Ookal stond er een sluw lachje op zijn gezicht, Yuuki keek afkeuren naar de man. 'Voor de ene een eer, voor de andere iets dat niks waard is.' beet ze hem toe.

Het was donker, maar toch kon hij met zijn bijna zwarte ogen zijn weg vinden door het bos. Het leek net alsof hij precies wist waar de stad was, alsof hij het mensenbloed al kon ruiken. Na een poosje verlangzamende hij zijn passen, omdat hij zichzelf anders zowat uitputte. Geritsel klonk en hij bleef met een schok staan. Gegrom kwam uit zijn mond. Het leek alsof er niks was en hij wou weer verder gaan, tot er plotseling vier vampiers hem tegen de grond aan drukten. Hij wist er eentje weg te duwen met zijn ene voet en toen hij een ander wou wegduwen voelde hij een steek in zijn pols. Hij trapte er eentje weg en stond op om vervolgens weer vastgepakt te worden. Ze duwden hem met een klap tegen een rots aan, die brak. Hij beet er eentje in zijn hand en probeerde zich los te rukken, wat moeilijk lukte. Hij beet er nog eentje en scheurde de arm van een andere eraf. Hij begon weer te rennen, steeds sneller en sneller. Hij was bijna aan het eind van het gebied, toen iets aan zijn been trok waardoor hij viel. Zijn bewustzijn zakte langzaam weg terwijl hij de handen van zich af probeerde te halen. Na een paar seconden bewoog hij zich niet meer. Hij was half bewusteloos, maar hij kon de stemmen nog steeds horen. “Wat zullen we doen? Hij zei dat we hem konden doden.” “Nee, hij is nog bruikbaar, maar ik denk dat we hem wel moeten leren wie er de baas is.” “Maar wat als hij dit joch niet meer moet hebben? Ze hebben die meid al en die is veel bruikbaarder dan een moordlustige nieuweling.”Een lange stilte volgde. Na een poosje voelde hij dat hij omhooggetrokken werd en hij kreeg zijn bewustzijn weer terug. Hij beet eentje in zijn hand en voelde op een plek de grip verslappen. Makkelijk trok hij zich los en scheurde hij het hoofd van eentje eraf. “Stom joch!” hoorde hij er eentje schreeuwen. Daarna werd hij voor de tweede keer tegen de grond gedrukt.

Er was zacht gefluister te horen iemand belde naar een van de belangrijke mannen uit de zaal, grot what ever je het wilde noemen. De armen om Yuuki leken nog strakker te gaan zitten, ze snakte naar adem. De oude man keek om naar de bellende man. 'Ze hebben de jongen al heeft hij wel iemand zijn hoofd er af gescheurd.' zei hij op rustige toon. Nee Nee Neee, ging er door haar hoofd heen dat kon gewoon niet niet Leech. Niet Leech.. Haar blik vestigde zich op de grond. 'Je wilde mij toch?' fluisterde ze zodat het alleen hoorbaar was voor de oude man die de leiding had. Haar blik was een beetje doods, geen emotie in te zien. 'Ik sluit me aan bij de Lunare familie onder een voorwaarde.' haar stem was rustig, kalm. De man keek haar nieuwsgierig aan. 'En wat is die voorwaarde dan?' zei hij met een zoete stem. Hij klonk als een kind dat kreeg wat hij wilde voor kerstmis. 'Leech.' zei ze kortaf. De man keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan 'Ach eigenlijk zou me dat ook niet moeten verbazen.' Yuuki hief haar kin op en keek de man nu met een serieuze blik aan 'Dat was niet alles, hierbij leg ik de eeuwige belofte af aan dat Leech de mijne zal zijn en ik de zijne, zolang je mij wilt zal je hem er bij moeten nemen. Vermoord hem, doe hem pijn op wat voor manier dan ook en ik ben weg. En ik zou hem nu graag gaan ophalen omdat hij niet bepaald rustig zal zijn met jou 'mensen' om zich heen.' zei ze op rustige toon. De man keek haar even aan en even dacht ze dat zijn mond zou open vallen. Maar hij keek toen lichtelijk geamuseerd. 'Goed dan, je krijgt je Leech, je mag gaan, ga hem halen en kom terug.' zei hij met een glimlach. Eigenlijk zat het Yuuki dwars dat de man zo glimlachte. De vampier die haar beet had gehad liet haar los en haar spieren spanden zich aan. De oude man wees haar naar de uitgang rare man... Yuuki begon te rennen. 'Wacht maar af Yuuki Cross je komt terug of je het wilt of niet.' zei ze man nadat ze de ruimte uit was gerend.
Ze renden het huis uit en renden over de grond gebieden van de Lunare familie, ze renden door bos opzoek naar Leech, ze wist dat er andere vampieren bij waren. En ze had ze al snel gevonden. Ze drukten Leech tegen de grond. Een laag gegrom kwam uit haar borstkas. Ze sloeg de man die Leech op de grond hield met een harde klap weg. Hij gromde naar haar maar deed voor de rest niks alleen boos kijken. Hij was een slaaf van de Lunare en nu zij er bij zat kon hij haar niks maken. Ze tilde Leech voorzichtig een beetje op en hield zijn gezicht beet. 'Leech hoor je me? Ze kunnen je niks meer maken, ik beloof het.' zei ze alleen maar niet nog niet dat ze hem vervloekt had door voor eeuwig bij haar te moeten zijn om hem veilig te houden en dat ze vast zat aan de Lunare..

Zijn hoofd begon te bonken door al dat tegen de grond aan duwen gedoe. Leech’s keel brandde, de dorst werd met de seconde erger. Even zuchtte hij, hij vroeg zich af hoe lang hij hier moest blijven liggen. Hij verlangde zo naar mensenbloed.. Zijn donkere ogen waren gesloten en hij haalde schokkerig adem, toen opeens een grom klonk. Opeens was de man die hem vast hield weg, het verbaasde hem dat er geen gevecht kwam. Een hand tilde hem een beetje op, Zijn spieren spanden zich aan. Zijn gezicht werd beet gepakt. 'Leech hoor je me? Ze kunnen je niks meer maken, ik beloof het.' Hoorde hij een vertrouwde stem zeggen. Maar hij had geen tijd om daar over na te denken, want plotseling zag hij een beeld van de zaal waar hij een poos geleden had gestaan. 'Goed dan, je krijgt je Leech, je mag gaan, ga hem halen en kom terug.' hoorde hij een stem zeggen in de zaal. Wat the..?! En toen besefte hij dat degene die hem vast hield Yuuki was, en dat zij hem moest halen en terug moest brengen. Hij wou niet terug naar die vervloekte vampiers, die hem hadden ontvoerd. Hij wou.. bloed! Leech kreunde en draaide zijn hoofd weg toen de dorst weer erger begon te worden bij die gedachte. En toen opeens voelde hij zich klaarwakker. Zijn ogen schoten open. “Laat me toch met rust!” gromde hij en hij duwde Yuuki ruw weg. Hij stond op en begon te rennen, maar iemand liet hem struikelen, waardoor hij op de grond viel. Boos draaide hij zich om en zag dat het de vampier was die hem vast had gehouden. “Probeer niet te vluchten, je bent een van ons,” zei die, waarna die Leech been probeerde te pakken om te voor zorgen dat hij niet weg rende. Maar Leech was sneller en begon weer te rennen. De liefde van zijn leven had hem verraden..

Zijn spieren spande zich aan toen ze hem beet pakten wat haar grootste fout was. Hij kreunde en ze besefte wat hij moest te weten zijn gekomen. Hoe kon ze zijn gave in hemelsnaam vergeten? Ze keek hoe zijn ogen open schoten hij gromde dat hij met rust gelaten wilde worden. Hij duwde haar ruw weg maar ze deed niks terug. Ze was als verlamd, ze had het moeten weten. Hij was er toch al achter gekomen voor ze het had kunnen uitleggen. Leech wilde gaan rennen, maar de man die Yuuki had gemept liet hem struikelen. Maar Leech keek boos en omdat hij zo snel was was hij al weer aan het rennen. De blik die Leech op de man had geworpen was eigenlijk niet voor hem bedoeld maar voor Yuuki. De blik van verraad, verdriet en woede. De woede die kwam bij verraad van de gene die je vertrouwde. Tranen kwamen op bij Yuuki, ze keek naar Leech die weg rende, ze voelde zich verlamd ze kon op het moment even helemaal niks. Ze was geschokt door haar eigen stommiteiten. De mannen schoten overeind en gingen Leech achterna niet dat het zou helpen hij zou ze ontvluchten.. Ze gedachten flitsen voorbij in haar hoofd, het idee dat ze Leech toch zouden grijpen, ze zou ze moeten tegen houden. Haar hoofd bonkte en het leek alsof al het bloed daar opgekropt zat. Ze haalde diep adem en stond op, ze keek naar de volle maan die vaal licht gaf. 'Het spijt me Leech.' fluisterde ze zacht. Ze begon te rennen, haar voetstappen waren geruisloos, ze bewoog snel zorgden dat ze niet op viel. Ze schakelde ze uit, een voor een. Maar ze brak bij alle slaven de nek, dan zouden ze minstens een uur moeten wachten tot ze genezen waren. Toen ze de laatste had neer gehaald stopten ze niet met rennen. Ze moest en zou Leech bereiken. Haar snelheid bouwde zich vaak op, ze kon niet altijd zo snel weg zijn als volbloed vampieren. Haar menselijke kant kon dat niet altijd aan. Ze rook Leech, ze wist waar hij was en ging recht op haar doel af. Ze zag dat ze voor hem rende, ze was waarschijnlijk wat om gerend omdat die sukkels van Lunare dus geen idee hadden gehad waar Leech was. Ze rende nu in de schaduwen en zou zometeen in het maanlicht komen. Ze zetten zich af tegen de grond en sprong. Yuuki viel tegen Leech aan en ze ploften op de grond. Ze lag half op hem. 'Leech luister nou, je hebt niet alles gezien. Laat het me uitleggen kijk beter. Heb je dorst drink dan.' zei ze met een bijna hysterische toon. Ze wilde Leech niet kwijt raken niet zoals ze andere kwijt was geraakt. Zachtjes raakten haar vingers zijn wang aan, haar pols en een slagader waren dicht bij Leech zijn lippen. Misschien als hij haar bloed binnen kreeg zou alles wat er gebeurd was wel sneller binnen komen dan door alleen huid contact.

Als hij geen speciale kracht had, had ze hem uitgeleverd aan de Lunare. En dat was iets wat Leech nooit wou. Hij had, toen hij werd geslagen, gezien wat ze allemaal voor gruwelijks deden. Yuuki had dat niet gezien, zij had geen kracht. Hij zou met veel pijn worden opgeleidt tot een echte soldaat die voor de Lunare moest werken. Tranen prikten in zijn ogen terwijl hij verder rende. Zijn passen begonnen op een gegeven moment te verlangzamen, omdat hij bijna geen kracht meer over had. Zijn adem ging schokkerig door zijn keel, de botbreuken in zijn lichaam waren gelukkig al bijna geneest, maar toch voelde hij ze nog steeds. Toen opeens, zagen zijn ogen een schim, die voor hem rende. Automatisch begon hij sneller te rennen. En toen draaide de schim zich om en sprong die op hem af. Zijn rug klapte dubbel en hij werd achteruit gesmeten. Leech klemde zijn kaken op elkaar van de pijn. Het was Yuuki die hem had omver gerend. Als versteend lag hij daar. 'Leech luister nou, je hebt niet alles gezien. Laat het me uitleggen kijk beter. Heb je dorst drink dan.' Hoorde hij haar zeggen. Ze lag half op hem, maar hij had zijn gave afgesloten zodat hij geen visioenachtig beeld meer zou zien. Hij dook ineen toen haar vingers zijn wang aanraakten, hij kneep zijn ogen dicht. “Nee. Nee nee nee nee!” piepte hij. Haar bloed was zo dicht bij, zijn keel begon te branden. Zijn kaken waren op elkaar geklemd terwijl hij het bonkende geluid van haar hartslag probeerde te negeren. En toen het hem te veel werd duwde hij haar van zich af en ging hij een paar meter van haar vandaan zitten, in elkaar gedoken. “Ik drink jouw bloed niet, nooit,” fluisterde hij. Zijn zwarte ogen staarde voor zich uit. Hij werd gek, gek van de dorst. Maar nog steeds was hij zo koppig om te weigeren, vooral omdat het om haar bloed ging.

De tijd leek voorbij te vliegen, toen Leech daar op de grond zat. Langzamerhand zette hij de dorst op de achtergrond. Inplaats daarvan dacht hij aan toen hij was getransformeerd. Toen hij zijn hand op zijn arm legde en de blokering van zijn gave af haalde, zag hij alle beelden weer voor zich. Het was erg pijnlijk voor hem om te zien, maar het enige dat veranderde was zijn ademhaling. De rest bleef gewoon normaal, hij huilde zelfs niet.

Op een gegeven moment klonken er voetstappen en Leech draaide zich om, om te kijken wie het was. Het was een van de mannen. "We willen jullie graag verzoeken om terug te keren naar het kasteel, er zijn nog een paar dingen te spreken," zei die rustig. Leech's ogen vernauwden tot spleetjes. Heel wat dingen, dat was zeker. Hij stond op, zette de blokkering weer op zijn gave en trok Yuuki overeind, uiterst voorzichtig natuurlijk. Zijn gevoelens voor haar waren nooit of ten nimmer veranderd. Hij zou altijd van haar blijven houden, behalve als het te erg werd. Zwijgend volgde hij de man.

Na een poosje kwamen ze bij het kasteelachtige gebouw aan. De man duwde de deur open en ze kwamen in een lange gang. "Leech Nightmore komt met mij mee. Yuuki mag nog even wachten," mompelde de man met een neutraal gezicht. Leech beet op zijn lip en liep met de man mee, de man had vast een gave zodat hij mensen sneller kon overhalen. Hij zag niet in waarom hij niet mee zou moeten gaan. De man opende een deur en ze daalde een trap af. Het duurde een half uur voordat de treeden stopten en ze bij een klein gangetje aan kwamen. Bij de deur stonden vier mannen. En opeens leken ze hem aan te vallen, Leech dook ineen. Hij voelde hoe er een blinddoek om werd gedaan en zijn voeten werden geboeid, zijn handen werden stevig vastgehouden. Daarna werd hij een ruimte ingesleurd en werd hij op een stoel gesmeten. Een rilling ging over zijn rug. "Zo, Leech Nightmore is het niet?" vroeg een onbekende stem. Leech gromde. Een paar stemmen lachtten even. "Jouw vriendinnetje heeft een afspraak gemaakt, maar volgensmij was ze op de hoogte. Ze sluit zich aan bij de Lunare, als jij bij haar mag blijven. Op een voorwaarde: als we jou vermoorden of pijn doen op wat voor manier dan ook, dan vertrekt ze samen met jou. Nou kwam een van de sukkels op een briljant idee, dat idee zul je wel merken." Leech voelde hoe hij van de stoel werd gesleurd. Opeens vulde de ruimte zicht met een verrukkelijke geur. Mensenbloed. Leech's gezicht vertrok en zijn keel begon weer te branden. Opeens werd hij voorover geduwd en was zijn hoofd maar een paar centimeter verwijdert van waar de geur vandaan kwam. "Honger, is het niet?" lachtte de stem gemeen. Leech voelde hoe het tshirt van zijn lijf werd gescheurd. Een hand werd op zijn rug gezet. Leech gromde, wat hij beter niet kon doen. Opeens duwde de hand door, waardoor die een van zijn ribben brak. "Luister heel goed," hoorde hij de stem bloedserieus zeggen. Nog een rib werd gebroken. Leech dook ineen, waardoor opnieuw er eentje werd gebroken. Verschillende stemmen lachten even opnieuw. "Jij gaat niet met die Yuuki Cross mee. Anders beloof ik je dat we je komen opzoeken en we je vriendinnetje voor je neus martelen en uiteindelijk vermoorden." Onder die drie zinnen werden verscheidende ribben gebroken. De man herhaalde de zin keer op keer, totdat Leech geen gezonde ribben meer over had. Sommige ribben waren op meerdere plaatsen gebroken, het zou een paar dagen duren voordat ze allemaal weer goed waren. "Begrepen?" mompelde de man. Leech knikte lichtjes. Hij werd weer de kamer uitgesleurd, werd de trap opgetild en uiteindelijk opende iemand een deur waar hij de kamer in werd geduwd, waardoor hij belande op zijn rug. Een pijnlijke kreet weergalmde door de kamer. Meteen scheurde hij zijn blinddoek af. Hij was in een kamer met een bed, bank en televisie. De wereld begon te tollen door zijn dorst en automatisch stortte hij zich op een van de kussens, waar hij op begon te kauwen, terwijl hij inelkaargedoken tegen het bed aan zat. Zijn ogen waren zelfs donkerder dan het allerdonkerste zwart. Vervloekte dorst.

Het voelde net alsof iemand zijn keel in de fik had gezet terwijl hij aan het uitdrogen was. Een deel van de pijn kon hij weerstaan, maar toch was er een gedeelte waardoor hij ellendig begon te jammeren. Schreeuwen wou hij niet, Yuuki kon hem anders vast horen. Yuuki.. Leech kneep zijn ogen dicht. Nee, niet aan denken. Zij mocht niet dood. Liever hij. Zijn ogen gingen open toen hij voetstappen hoorde. Plotseling werd de deur open en toen weer dicht gedaan. Een gezicht flitste even om de hoek toen de deur open ging, maar verdween toen weer. Te snel om te zien of te ruiken wie het was. Leech gromde. Even later volgde er weer voetstappen en deed iemand de deur open. Een groepje mensen van ongeveer vijf mensen liepen de kamer binnen, zacht mompelend. Mensen. Mensen! En toen opeens verdween het vermogen om een gedeelte te weerstaan en schoot een belachelijke pijn door zijn lichaam. Zijn instinct nam het over en voor hij het wist sprong hij op het groepje mensen af.

Het doden viel allemaal wel mee, vond Leech. Liever mensenbloed dan dierenbloed. Het maakte hem niet meer uit dat de mensen dood gingen, als het maar geen halfvampier Yuuki was. Half onder het bloed doorzocht hij de kamer, hij vond een deur die een beetje verscholen in de hoek was die leidde naar een grote badkamer. Leech douchte zich en pakte een stapeltje kleren die in de kast die er stond lagen. Een zwarte broek met een grijs T-shirt. Sokken en schoenen trok hij niet aan, de gympen die hij aan had gehad waren kapot en nu hij een vampier was maakte het hem niet uit. Toen hij weer in de kleine kamer was zag hij dat iemand het bloedbad had opgeruimd. De geur van bleekmiddel walmde door de kamer, er was geen bloedgeur meer te bekennen. Waarschijnlijk de persoon die de mensen binnen had gelaten. Leech ging op het bed liggen, begon bijna weer te schreeuwen omdat hij zijn gebroken rug was vergeten. Snel ging hij zitten. Hij ging even licht met zijn hand over zijn onderrug en voelde allemaal kneuzingen en bobbeltjes die aardig pijn deden als hij ze niet voorzichtig aanraakte. Door het grijze T-shirt was het gelukkig nauwelijks te zien, als Yuuki er maar niet achter kwam voordat het helemaal herstelt was. Maar iets zei hem dat dat onmogelijk was. Hij pakte de afstandsbediening en zette de tv aan, waar hij afwezig naar begon te kijken.

Ze zag Leech zijn rug dubbel klappen toen ze op hem viel en haar maag leek zich om te keren dat wilde ze helemaal niet. Ze wilde hem stoppen en laten zien wat er echt gebeurd was en niet de flitsen van wat hij had gezien. Hij kromp in elkaar toen haar vingers zijn wang raakten alsof ze vuur op zijn wang liet neer strijken in plaats van haar huid. Hij piepte nee nee nee. En Yuuki beet op haar onderlip, maar het begon niet te bloeden. Hij duwde haar van zich af en zei dat hij haar bloed niet wilde drinken nooit. Hij was zo ver weg dat het bijna leek voor haar gevoel dat hij aan de andere kant van de wereld zat. 'Leech, Leech het spijt me zo.' fluisterde ze. Wat voor een mens onhoorbaar was geweest maar voor een vampier duidelijk verstaanbaar. Ondanks dat het haar pijn deed kon ze geen stap verzetten ze was verdoofd alsof iemand haar spieren had ontnomen. Dat er geen bloed meer in haar aderen stroomde. Een tijdje was het stil en ze kon alleen maar naar Leech kijken. Ze hoorde iets of iemand dichterbij komen maar ze kon haar blik niet afwenden van Leech zolang het niet in zijn buurt kwam zou ze niet reageren. Er was een andere slaaf die duidelijk al langer vampier was gekomen. Hij had Yuuki's geur waarschijnlijk gevolgd en kwam hun ophalen om terug te gaan. Leech zijn ogen vernauwde tot speeltjes, dingen die een mens waarschijnlijk niet zo zou op vallen. Dat deden mensen wel vaker soms om geen enkele reden. Ze keek toe hoe Leech op stond en haar beet pakten en overeind trok. Al zetten hij wel kracht toch deed hij uiterst voorzichtig met haar. Haar hart maakten een sprongetje zou hij toch niet zo boos zijn als waar ze bang voor was?

Ze keek hoe Leech zwijgend de man volgde en als vanzelf alsof er een onzichtbaar koord vast zat aan haar hand liep ze achter Leech en de man aan. Ze zag de omgeving maar half er drong niet zo veel tot haar door. Het kasteelachtige gebouw doemde op in de donkere lucht. Hij zei toen ze binnen waren dat Leech mee mocht maar zij nog even mocht wachten. Een geërgerde grom ontsnapte haar en haar tanden waren ontbloot. Haar blik was fel en als blikken konden doden was die man echt mors dood geweest. Yuuki zag de oude man lopen hij kwam op en angstig hoog tempo op haar af. Een rilling liep over haar lichaam ze mocht de man niet. Dankzij hem was Leech over stuur. Hij stak zijn hand uit alsof hij haar ten dans vroeg. Yuuki keek aarzelend naar de hand en daarna naar zijn gezicht. Zijn ogen stonden rustig, bijna vriendelijk te noemen. 'Als je me wilt volgen.' zei hij op een hele andere toon als eerst. Toen ze zijn hand zelf niet pakten deed hij het en trok haar weg. Ze kwam in een grote balzaal terecht. Ze was hier niet eerder geweest maar de zaal was prachtig hoe je hem ook bekeek. Alleen jammer dat het op deze plek was... Er klonk prachtige klassieke muziek uit een stel boxen die mooi weg gewerkt waren. Hij trok haar naar zich toe en ze moest de neiging onderdrukken om hem niet gelijk open te halen. Zijn arm lag rond haar middel en met tegenzin legde ze zijn hand op zijn schouder. De muziek klonk voort en hij begeleidde haar. Al kende ze de wals beter dan hij. 'Ik vraag me af wat je in die Leech ziet, hij is zo'n verspilling. Hij kan niks, hij is niet speciaal.' zei de man zacht in haar oor.

Dat hij zo dicht bij was zorgde al dat Yuuki haar humeur slecht was maar de dingen die hij zei zorgde dat ze langzaam aan steeds bozer en bozer zou worden tot ze zou knappen en zich niet zou inhouden. Ze dachten dat Leech niet speciaal was prima mooi dan zouden ze hem misschien met rust laten. 'Waarom breek je je belofte niet?' vervolgde de man. 'Ik ben zo veel meer dan hij, en zie er veel beter uit, ik kan je alles geven wat je maar wilt.' Owja tuurlijk... jij beter dan Leech mocht je willen vieze oude vent, ging er door haar hoofd heen. 'Als ik toch eens een klein beetje mocht proeven, mijn bediende zei dat jij je bloed aan bood maar hij het afwees domme domme jongen.' zei de man alsof hij een klein kind terecht wees. Ze voelde hoe zijn lippen dichter naar haar nek gingen richting haar slagader. Haar instinct nam het over, ze was veel dichter bij zijn schouder en haar tanden boorde zich in zijn huid. Ze scheurde een stuk van de huid weg en de man kwam gelijk omhoog, Yuuki hief haar hand en sloeg met de rug van haar hand keihard tegen zijn gezicht. Haar ogen stonden woest en het stuk huid had ze uitgespuugd dat lag ergens op de balzaal vloer. Een grom kwam omhoog uit haar borstkas en haar houding was aanvallend. Ze kon hem nu echt afmaken maar als ze dat deed dan was Leech er geweest. Paniek gierde weer door haar lichaam. 'Waag het niet dat nog een keer te proberen de volgende keer scheur ik je kop er af.' gromde ze kwaad. De man grijnsde naar haar, Yuuki draaide zich om en renden door de deur en smeet hem achter haar dicht. Ze renden ze veegde haar mond schoon gatver hij smaakten echt super goor.

Ze moest Leech vinden zijn dorst was nog niet gelest omdat ze nergens de geur van ander bloed dan die walgelijke man had geroken. Vampieren bloedden om een rare reden altijd een klein beetje als ze stukken afgescheurd kregen. Ze volgde zijn geur ze kwam weer bij de ingang van het gebouw. Er kwam een groep toeristen binnen, Yuuki glimlachten naar ze al snapte ze niet dat hun dit kasteel kwamen bezichtigen. Ze liep even op een menselijk tempo en toen ze in de schaduwen was renden ze weer op volle snelheid ze volgde Leech zijn geur naar een soort kerker achtige iets. Ze deed een deur open en zag een kleine kamer waar Leech zat, hij zag er vreselijk uit. Ze hapte even naar adem ze deed hem snel weer dicht. Dan maar die domme toeristen beter aan Leech gevoerd worden dan aan een andere vampier in dit kasteel. Leech had het nodig en wel nu! snel rende ze terug en glimlachten naar de mensen 'Komt u maar mee deze kant op, dan zal ik u de kerkers laten zien.' de mensen keken naar haar en volgde haar. Ze leek op hun ze leek te vertrouwen. Al zouden ze er pas later achter komen dat ze voor het eerst zich vergisten in Yuuki. Ze kwam bij Leech zijn 'cel' en deed de deur open, de mensen liepen naar binnen en snel trok Yuuki de deur dicht.

Ze hield haar adem even in en hoorde de mensen jammeren, maar al gauw was het stil. Leech had ze leeg gezogen, Yuuki haalde uit een bezemkast een fles met bleek middel en schoonmaak doekjes. Eerst sleepten ze de lichamen uit zijn kamer zodra hij de badkamer in was gegaan en daarna begon ze op een razend snel tempo schoon te maken. Ze was weer weg en de kamer was schoon voor hij klaar was met douchen. Ze renden met de lichamen naar een verbrandingsoven nog verder naar beneden. Toen ze weer terug renden richting Leech zijn cel hoorde ze dat het tvtje aan stond en ze klopte zachtjes op de deur. Ze hoorde eerst niet echt een reactie en deed de deur een stukje open en keek naar Leech die op het bed lag. Ze stapten een stap naar binnen en deed de deur weer dicht. Ze ging vlak naast de televisie zitten en met haar knieen opgetrokken en haar armen om haar benen. Ze wilde hem nu niet aanraken bang voor wat hij zou zien. Ze bleef daar zitten als een soort standbeeld en haar ogen keken naar Leech. Er was iets met hem al zou hij waarschijnlijk niet willen zeggen wat.

Op de tv was een trailer te zien van een of andere film te zien. Een griezelfilm. Leech gromde zachtjes, de reclame ging gelukkig weer over naar een shampoo reclame. En toen opeens ging de deur open. Een bekende geur drong tot hem door, vermengd met de geur van bleekmiddel. Rook alles nou opeens naar bleekmiddel? Zijn ogen staarden nog steeds naar de tv, maar zijn ademhaling was versneld en zijn ogen waren een tikkeltje donkerder geworden, al was het verschil niet op te merken. Yuuki ging naast de tv zitten en ze staarde hem aan. Instinct wou haar wegjagen, maar Leech negeerde zijn instinct en bleef met zijn ogen naar de tv kijken. Bang dat hij haar aan zou vallen. Of dat ze de pijnlijke blik in zijn ogen zag. Ze mocht niet weten dat zijn rug gebroken was, maar dat was niet makkelijk. Leech zat in een nogal ongemakkelijke houding, toen hij beter ging zitten ging er een steek door zijn rug. Even kneep hij zijn ogen dicht en klemde hij zijn kaken op elkaar. Daarna staarde hij weer naar de tv. Toen er dezelfde griezelfilm als waarvan hij de trailer had gezien op tv kwam, zette hij de tv uit.

Vampierinstinct, wat was het toch vreselijk. Je viel degene aan waarvan je van hield en om de haverklap kreeg je een woedeaanval. Zijn blik ging omhoog toen hij stemmen hoorde. En nu? Wat moest hij doen? Hij kon niet weggaan, dan liet hij Yuuki in de steek. En hij kon niet met haar mee gaan als ze er achter kwam dat.. Een pijnscheut ging door zijn rug heen. Zijn blik ging de andere kant op, weg van Yuuki. “Je wou me het toch nog uitleggen, waarom ik hier zit? Ga je gang,” mompelde hij tussen zijn op elkaar geklemde kiezen door. Zijn armen waren om zich heen geslagen, wat hij bijna altijd deed als hij bang of zich niet erg prettig voelde. En op dit moment was hij beide.

Er kwam een slechte trailer over een film op de tv, en Yuuki bleef stil zitten, ze ze wist niet wat ze moest zeggen tegen Leech. Ondanks dat hij haar voorzichtig overeind had geholpen was hij waarschijnlijk nog steeds boos op haar. En eigenlijk kon ze hem ook geen ongelijk geven.. wat ze had gedaan was eigenlijk hoog verraad. Maar ze moest wel, ze zou liever hier als gevangene rond dwalen en dat Leech veilig was dan dat zij de vrijheid kreeg en Leech gedood werd. Een rilling liep over haar lichaam, haar keel was droog. Ze had en een tijd niet meer gejaagd, maar de dorst was nog niet zo schrijnend dat ze moest gaan jagen. Ze kon niet eens gaan jagen want het idee Leech hier alleen achter te laten was erg. Ze wist dat hier dingen gebeurde waar je liever niets van wist. Waarom was zijn ademhaling zo snel? Hij had geen eens zuurstof nodig, Yuuki kon ook lange tijd zonder zuurstof al vonden haar longen het wel zo fijn als ze wel gewoon adem haalde. Hij bleef strak naar de tv kijken een verslagen sloeg Yuuki haar ogen af van hem. Ze sloot ze en liet haar kin op haar arm leunen, haar ademhaling werd langzamer. Bijna leek het alsof ze sliep, want dat kon ze als ze zich er op concentreerde. Maar eigenlijk liet ze gewoon alle dingen die de afgelopen paar uur waren gebeurd langs gaan. Hij ging verzitten en ze kon horen dat er iets niet goed zat in zijn rug. Haar hartslag ging sneller, maar nu ging hij weer op het normale tempo voor half- vampieren. Hij was wel gewond! Haar bloed begon bijna te koken van woede maar ze hield haar lichaam rustig haar gedachte daar in tegen werden furieus en ze wilde het liefst heel de Lunare verscheuren.

Zijn blik was niet meer op haar gericht, dat zag ze toen ze door haar wimpers tuurde. Hij zat in zo'n moeilijke houding zijn rug gebroken? Ze had het wel eens in het ziekenhuis gezien, akelige gevallen om te zien. En meestal werden ze daarna verlamd en konden hun leven verder spenderen in een rolstoel. Al hadden vampieren gelukkig geen last van verlamming. Hij mompelde tussen op elkaar geklemde kiezen dat ze hem had willen uitleggen waarom hij hier zat en dat ze haar gang kon gaan. Een kleine zucht ontsnapte Yuuki, voorzichtig stond ze op en strekten haar armen en benen even. Ze waren best wel stijf geworden dat was dan wel weer een nadeel. Ze liep de twee stappen die tussen haar en het bed waren. En ging op het randje zitten, haar blik gericht op Leech zijn gezicht. Heel voorzichtig streek ze langs zijn zij, en merkten dat bepaalde botten verkeerd uit staken. Gebroken rug dus... Ze klemde even haar tanden op elkaar en deed toen haar mond open. Ze zoog wat lucht naar binnen. 'Mocht je weer dingen zien wacht dat tot je alles ziet en niet een klein stukje.' zei ze zacht. 'Toen je weg was gerend gingen ze achter je aan, en ik kon ze maar op een voorwaarde laten stoppen. Je veilig stellen, ik moest me bij hun aansluiten. Daarvoor hadden ze jou in de eerste plaats hier heen gesleurd. En de enige manier om jou veilig te houden en dat ze je lieten leven was door voorwaarden te maken. En ik zou me bij hun aansluiten, maar ik maakten de eeuwige verbintenis aan jou. Sorry daar voor, dat je vast zit aan mij.. Maar ik zei dat als ze jou zouden verwonden of pijn doen of doden ik weg zou gaan. Al hebben ze nu al hun belofte gebroken. Want een gebroken rug is nog steeds verwonden.' zei ze met een grom. Haar blik was boos maar die boosheid was tegen de Lunare gericht. Zijn armen waren om hem heen geslagen, angst, onveilig gevoel. Dat herinnerde ze zich van hun eerste ontmoeting in het ziekenhuis. 'Leech je moet hier weg, het is mijn schuld, ik zal ze zeggen dat ze jou moeten laten gaan en dat ik blijf. Maar ik kan er niet tegen als ze jou pijn doen, wees vrij ga, wordt gelukkig. Dat verdien je. Het spijt me voor wat je allemaal hebt door gemaakt dankzij mij, als ik het kon zou ik alles anders hebben gedaan als het jou die pijn had bespaard.' fluisterde ze op een toon die angstig was en tegelijkertijd schuld bewust. Als zij Leech niet had mee genomen was hij nooit in aanraking gekomen met vampieren.. Ze zweeg maar over het stuk dat die oude man met haar danste en haar probeerde leeg te zuigen want dan zou Leech razend worden.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar overeind komen. Zijn ogen waren nog steeds op de grijzige muur gericht. "Jij gaat niet met die Yuuki Cross mee,” Galmde de stem van de man door zijn hoofd. Hij voelde hoe ze op het randje van het bed ging zitten. En toen opeens kromp hij in elkaar toen een hand over zijn zij ging. Ze wist wat hij had. Leech werd bang. De man herhaalde steeds zijn zin, alsof hij zelf in zijn hoofd zat. 'Mocht je weer dingen zien wacht dat tot je alles ziet en niet een klein stukje.' Hij sloot zijn ogen, probeerde zich te concentreren om niet boos te worden. 'Toen je weg was gerend gingen ze achter je aan, en ik kon ze maar op een voorwaarde laten stoppen. Je veilig stellen, ik moest me bij hun aansluiten. Daarvoor hadden ze jou in de eerste plaats hier heen gesleurd. En de enige manier om jou veilig te houden en dat ze je lieten leven was door voorwaarden te maken. En ik zou me bij hun aansluiten, maar ik maakten de eeuwige verbintenis aan jou. Sorry daar voor, dat je vast zit aan mij.. Maar ik zei dat als ze jou zouden verwonden of pijn doen of doden ik weg zou gaan. Al hebben ze nu al hun belofte gebroken. Want een gebroken rug is nog steeds verwonden.' En toen kwam het rampzalige deel. 'Leech je moet hier weg, het is mijn schuld, ik zal ze zeggen dat ze jou moeten laten gaan en dat ik blijf. Maar ik kan er niet tegen als ze jou pijn doen, wees vrij ga, wordt gelukkig. Dat verdien je. Het spijt me voor wat je allemaal hebt door gemaakt dankzij mij, als ik het kon zou ik alles anders hebben gedaan als het jou die pijn had bespaard.' Zijn ogen gingen open, de tranen prikten in zijn ogen. Ze wou dat hij weg ging om iemand anders te zoeken. Maar nu hij een nieuweling was had hij helemaal geen behoefte aan liefde. Zijn hoofd was eerder met andere dingen bezig. De herinnering aan het bloed liet zijn adem stokken. En toen schudde hij zijn hoofd. “Ga zelf weg. Ik ga niet met je mee,” gromde hij boos naar haar. En toen werd hij boos. Razend. Hij duwde haar van het bed af en trok de deur open. Hij beende de gang door totdat iemand hem tegen hield. “Ga je ergens heen?” klonk er een stem. Het was de man die hem had gemarteld. “Zelfs als je gaat, zullen we je liefje niet heel laten.” De man grijnsde en verdween opeens. Waarschijnlijk ergens heen gerend. Leech begon weer verder te lopen, liep een paar trappen op en een gang door. Bij elke stap leek zijn rug meer pijn te doen en op een gegeven moment brak er zelfs een ruggenwervel, die waarschijnlijk erg beschadigd was geweest. Leech snakte naar adem en ging op de grond zitten. Een bekende geur drong zijn neus door, waarvan hij begon te huilen van de pijn. Het was dezelfde geur als toen hij gemarteld werd. De geur van bloed. Hetzelfde bloed.