tekening

Jay keek rond hij verveelde zich dood. Kiki en Leech waren naar het ziekenhuis en hij zat daamaar alleen te niksen. Hij pakte zijn schrift en begon er in te bladeren. Bladerend ging hij op zijn bed zitten metzijn rug naar de muur. In deschrift waren mooie graffiti tekeningen, soms waren ze best eng mar er waren er ook mooie bij wara je gelukkig van werd als vampier dan. Hij keek grijnzend naar een wit blad. Hij wist al wat hij ging tekenen, hij pakte zijn zwart houtskool potlood en begon te krabbelen hij zou later aan zijn kamergenoten vrage of ze het goed vonden dat hij een tekening spoot op een muur naast zijn bed, het was een witte saaie muur. Hij kon wel wat verf gebruiken. Maar hij moest wel testemming hebben van zijn kanergenoten niet dat hij wat opd emuur begon te spuiten terwijl ze het helemaal niet goed vonden. Hij bewaarde zijn schrift nog steeds onde zijn bed, meestal lag hij wel open op zijn bed maar n was hij voorzichtiger mee, er stonden ok andere dingen in die voor gewone mensen super afschuwelijk waren en dat hield hij liever voor zich. Hij gijnzde oen er een vorm tevoorschijn kwam, hij was er fier op het was aan het lukken want het was niet echt gemakkelijk om dit uit te werekn hij had veel verschillende kleuren anders had hij wel een probleem het oog was niet gewoon zwart. (tekening:http://rariteitjes.web-log.nl/photos/uncategorized/hpim1110.jpg) Hij bekek het met halfopen ogen, dan zag je of het duidelijk was, hij zou misschien anavondis gaan spuiten vaar de ontspanning. 1 ding was erg vervelend de kamer rook erg naar bloed want leech ghadhier liggen bloeden hij zag nog een paar plekken en dara kon hij zijn ogen niet vanaf houden, opeens zag hij dat de klimk naar beneden gaan, wie was er?

Een witte gestalte kwam vanachter de deur en staarde met haar fel bruine ogen naar de jongen die daar verbaasd stond te kijken. Witney kwam dichterbij en streek met haar hand over zijn wangen. "Hellow." Zei ze poeslief met een lichte grijns op haar gezicht geplakt. "Zo alleen?" Vroeg ze vals en kon bijna haar lach niet inhouden. Ze draaide een rondje om de jongen. Haar ogen werden langzaam helemaal rood, dat gebeurde altijd als ze bij een toch redelijk knappe jongen liep. Haar bloed rode ogen keken hem strak aan en verloren hem geen enkele seconde. Toen ze haar ronde gedaan had keek ze hem keurend aan. Haar aandacht werd al rap afgeleid toen ze de tekening op de muur zag. "Sjiek sjiek." Zei ze spottend en keek hem gniffelend aan. Witney was gekend door haar arrogantie en dominantie. Dat waren haar kenmerken, en die zou ze nooit veranderen. Voor niemand en ook niemand. Vele jongens probeerden telkens haar hart te veroveren wat hun altijd een beet in hun nek in de plaats gaf. Mensen beet ze niet zou vaak, haar instinkt ging meer naar dieren. Alhoewel ze al veel mensen vermoord had omdat ze haar heel veel irriteerden. Nog steeds bekeek ze hem aandachtig. "En wat doe jij hier?" Zei ze bot en draaide haar hoofd wat schuin zodat ze hem beter kon zien. Zijn fel blauwe ogen trokken haar aandacht en daardoor bleef ze er even in staren. Hoofdschuddend draaide ze haar hoofd weg en daarna weer naar hem kijken wachtend op een antwoord.

"Wat zit je zo te staren?" vroeg hij aan het meisje dat i zijn boek aan het gluren was en hem aan het betasten was. "Nee, de vraag is wat doe jij hier, want dit is mijn kamer", zei hij droog. Hij hield niet van die dominante types, ze mocht dan wel mooi zijn maar dan had ze ng niet het recht hem te irriteren, zo vond hij het Hij hoorde haar gniffelen, het was zo een stomme dmme meisjes lach, het teken dat ze zich amuseerde of een binnenpretje hadden. Hij keek op, hij had het meisje nog nie onderzocht, maar al wel geroken. Ze was ook vampier maar het leek of ze een soort geurtje droeg om het te bedekken. MAar als je goed oplette rook j het wel. Jay had een best goeie neus, dat had hij altijd gehad, maar deze keer had hij niet opgelet en dus Witney niet geroken. Hij staarde even met zjn felblauwe ogen naar buiten, hij zou echt wel weer mensenbloed willen proeven, al was het er maar even aan likken. Dat was al genoeg voor toch verde te gaan. Jay dronk niet echt graag van het dierenbloed, het was bitter en er zat niet veel smaak in. Hij miste het wel vaak, soms werd hij midden in de nacht wakker en kon hij aan niks anders denken dan aan mensenbloed, soms werd het te ergen doodde hij iemand, naderhand had hij er altijd spijt van dat hij dat had gedaan. Maar het was altijd wel zalig het loed van een mens door je keel te voelen lopen. Het was een kick die niet te beschijven was, alle problemen waren als sneeuw voor de zon.

(Ik was niet in je broek aan het gluren hoowr...)

Witney grijnsde en hoorde zijn opmerking. "Als dit je kamer is, hmm niet echt praktisch maar ja jouw probleem." Bracht ze spottend uit en wendde haar blik af naar alle rekeningen waar een fel blauw oog op stond. "Jij gemaakt zeker?" Zei ze en rolde verveeld met haar ogen. Toen Witney snoof rook ze een vampieren geur wat ze totaal niet verwacht had bij de jongen. "Ook een vampier, tof tof." Zei ze al gapend en zette nog steeds haar arrogantie toon op. Ze vond het heerlijk arrogant te zijn, zij zelf werd ook nooit geapprecieerd in haar familie en buurt. Waarom zou zij dat dan niet mogen zijn? Als je als een beest wordt behandeld, word je het ook. Dat is de zin die telkens in haar hoofd herhaalde als ze gepest werd om haar rode ogen. Die mensen had ze dan ook zonder emotie gedood, gewoon omdat ze er niet meer tegen kon. Maanden heeft ze bij een pleeggezin geleefd waar haar pleegouders geen flauw idee hadden dat ze een vampier was. Na een tijd had zij ook haar pleegouders vermoord. Ze kon er dan ook niet meer tegen. Nu leefde ze alleen en jaagde ze altijd op dieren. Mensen interesseerden haar merendeels niet meer.

" Als het toch niet praktisch genoeg is voor mevrouw, wat doe je hier dan? Heb je niks beter te doen?", zei hij nu ook spottend. Er borrelde woede in hem op, toen ze vroeg welke tekening het was. Hij keek haar vernietgend aan. "En trouwens, ja heb je er problemen mee, dat ik hier ben ofzoiets, want dit is nog steeds mijn kamer", zei hij en keek haar spottend aan. Hij kon echt niet tegen zo een mensen/vampiers, ze wilde altijd gelijk hebben en altijd de beste van het beste zijn, daar werd hij dan gek van. Hij deed de schrift dicht en keek haarin haar rooie ogen aan. "Ga je nu eindelijk vertellen wat je hier doet of moet doen?" zei hij geirriteerd. " En wij lijken niet op elkaar ik drink geen bloed van mensen", zei hij iest stiller voor dat niemand het zou horen. Wat moets ze hier? Had ze een opdracht veveelde ze zich dood, of ze vond hem leuk, kon ook? Maar als dat het geval was dan was het een domme zetom zo arrogant tegen hem te doen. Hij keek even naar het meisje, hoe oud was ze? In mensenleven dan. Jay was nog niet zo lang vampier hij was uit 1950 maar dat kon je aan niks merken, hij had geen accent meer, zijn kleren waren van deze tijd, alleen had hij na een paar jaar zijn twee piercings laten zetten. Hij had zijn ouders niet vermoord want die waren al lang dood, hij werd vampier gemaakt perongeluk, iemand die zich niet kon bedwingen. Hij staarde even naar het saaie wit gekalkte plafond, zou hij ook nog kunnen op spuiten.

Witney merkte dat het niet meer leuk werd. Hij vatte het als een soort van gepest op. "Och laat ook maar... Witney is de naam." Zei ze en streek haar haren achter haar oren. Haar ogen werden weer fel bruin zoals normaal. "Sorry..." Zei ze en keek hem recht in zijn ogen aan. Haar stem veraadde dat ze nu poeslief was en zich over gaf. Maar zo te zien kon ze niet op tegen de jongen, hij was te sterk in zijn woorden daar kon Witney niet tegenop. "Mooie tekening alvast." Zei ze nu bewonderend en stapte er wat dichter naar toe. Het was een mooie oog dat met blauwe graffiti werd ingekleurd. Best mooi. "Zelf gemaakt?" Vroeg ze en keek even om naar de jongen. Haar masker was weg, haar mooie gestalte kwam naar boven. Het was niet omdat ze er arrogant uitzag en soms eens arrogante uitspraken had dat ze niet lief kan zijn. Witney werd altijd als het lelijke eendje behandeld, nu is ze dat ook geworden. Zuchtend verstopte ze zichzelf achter haar zwarte cap die ze over haar hoofd trok. Ze voelde zich schuldig. "Nogmaals...Sorry, ik kan me soms niet al te beheersen." Zei ze en probeerde lief te klinken tegenover hem. Het leek of zijn kracht haar helemaal omkeerde. Hij had net een bepaalde kracht over haar heen gezet zodat ze precies niet anders kon dan normaal doen. Hoofschuddend ging ze zitten en keek nog eens rondom zich. "En wat ik hier doe...Vervelen.." Zei ze vlug en keek naar de grond, daar was er tenminste niets aan. Haar leven was saai, altijd al geweest, ze wilde nieuwe dingen leren kennen...

Jay keek verbaasd op toen ze ineens erg vriendelijk tegenover hem deed, ze had waarchijnlijk ondekt dat hij geen partij voor haar was. Ze waren allebei te sterk in hun woorden en doen. "Jay", klonk het rustig uit de mond van de jongen. "Zit je hier ook in het weeshuis?" vroeg hij nieuwsgierig. Jay had ouders maar die wilde hem niet meer, hij was er allang over heen. Hij keek haar aan, hij mocht haar vriendelijke uiterlijk vel liever dan dat arrogante gelaat. Hij had al gevoeld dat dit niet een val was om hem zwak te maken ofzo, ze was gewoon wonderbaarlijk vriendelijk tegen hem. " Je mag wel kijken", zei hij en schoof de schrift vol bewerkingen en schetsen naar haar toe. "Sommige dingen zijn wel raar maar daar moet je niet op letten. Hij ging naar de eerste pagtina's waar wat stomme kleine dingen op stonden. "IK ga na een tijdje de uernbespuiten maar moet eerst toestemming hebben van mijn kamergenoten", zei hij en glimlachte. Hij grijnzde en dacht na over welke tekeningenhij zou gebruiken voor o de muren, misschien kon witney helpen. Hij staarde de kamer rond, het was echt een zo saaie kamer, maar hij kon er wel wat van maken, posters en veel spuitbussen. Misschien zoue hij boven hem de mooiste spuiten dan kon hij die altijd bekijken als hij dat zou willen.

Witney glimlachte en knikte bemoedigend. "Tof!" Zei ze en keek naar het schrift dat naar haar toegeschoven werd. "Wow, mooi." Zei ze en bladerde al de pagina's af waarna ze bij elke schets bewonderend knikte. "Oogt mooi!" Zei ze en bekeek de kamer eens goed. Kale muren, niet veel ruimte, niet echt het droom huis dat je je voor zou stellen. "Er valt wel wat van te maken!" Zei ze en had al vele ideeen klaar voor hem. "Misschien dat je daar een soort van blauwe ogen zou kunnen spuiten, met daar..." Ze bleef maar door ratelen over wat ze allemaal in gedachten had. "Phoeh, nu is het weer jouw buurt om iets te zeggen." Zei ze lachend en slaakte een diepe zucht. "Ik heb ooit met mijn ouders geleefd, eeuwen geleden hoowr, buitenstaanders hadden hun op een dag vermoordt. Waarom weet ik nog steeds niet. Ik was boos, en verdrietig. Ik moest naar een pleeggezin waar ik alle kansen kreeg, naar school gaan en dergelijke. Maar ik wilde het niet en vermoorde hun. Toen ik na een tijd besefte dat ik een vampier was gebruikte ik mijn krachten niet meer op mensen, maar op dieren. Ik heb de beheersing soms niet altijd onder controle, zelf nu moet ik me inhouden. Ik jaag je geen schrik aan ofzo, maar ik zeg dat je toch moet oppassen en het me niet moet kwalijk nemen als ik plots een rare bui krijg." Bij haar laatste woorden grinnikte ze wat. Winey keek nog eens in Jay's blauwe ogen en glimlachte vaagjes. "Van waar die blauwe ogen?" Vroeg ze nu met een nieuwsgierige stem. Moest het uit nature zijn zou het best uniek zijn, sommigen zouden een moord plegen om zulke ogen te hebben. Wachtend op een antwoord bladerde ze nog wat verder in het schrift en kreeg bij elke nieuwe schets meer en meer bewondering in de jongen Jay.