Op het randje van de dood

De ambulance stopte bijna met piepende remmen voor de ambulanceingang van het ziekenhuis. De twee mannen namen Leech en de apperatuur mee naar een speciale onderzoekskamer waar ze keken wat hij had. "Ga maar nog even bij de wachtzaal wachten, ik denk dat het lang zal duren," zei de bestuurder van de Ambulance tegen Kiki terwijl hij gebaarde naar de hoofdingang. Toen liep hij het ziekenhuis binnen via de ambulance ingang. Binnen deden ze allemaal testen met Leech, want de ziekte die hij had was bijna nog nooit eerder voorgekomen. Als het een ziekte was. Het leek net alsof hij eeuwig slaapte, hij kon zelf niet meer wakker worden. Na een poosje toen ze klaar waren met de onderzoeken brachten ze hem naar een soort klein zaaltje met 4 bedden. Ze legde hem op een bed en ze sloten de apperatuur aan. Daarna liepen ze weg, maar ze hielden hem in de gaten met camera's en de hartslag. Na een poos, het leeg wel eeuwen te duren, opende hij zijn ogen alsof hij doornroosje was die uit een eeuwige slaap was ontwaken. Snel deed hij zijn ogen dicht, omdat de witte kamer hem verblindde.

Kiki wachtte in de wachtkamer. Ze keek rond, hier zaten bijna alle mensen die moesten prikken .. prikken! Kiki kreeg het benauwd bij het idee dat hier veel bloed vloeide. Toen zag Kiki Leech voorbij rollen, buiten bewust zijn in zijn bed. Kiki veerde overeind en liep met de artsen mee, ze zag dat iemand wou protersteren. 'Maakt me geen ene reet uit!' Zei ze toen voor hij iets kon zeggen, ze arts draaide zijn hoofd weg en zette Leech neer bij een kamertje, Kiki pakte een stoel en klapte die uit. 'Verdomde vouwstoelen.' Bromde ze, Kiki zette de stoel neer aan het eind van haar bed. 'Zo.' Zei ze kortaf, ze artsen keken nog eventjes en waren toen ook verdwenen. Kiki zuchtte. Toen Leech zijn ogen eventjes opende keek Kiki verwonderd, dat was snel. Ze grijnsde lichtjes maar hield zich stil, hij moest vast rusten.

Na een paar seconden opende Leech weer zijn ogen en hij zag daar Kiki zitten aan het einde van het bed. Met een grijns. Hij fronste. "Wat is er nou weer zo grappig?" fluisterde hij met een schorre stem. Zijn blik ging naar zijn handen, die niet onder het verband zaten en er nogal zielig uitzagen. Hij zag dat er een slang aan een soort verband zat en toen hij die volgde eindigde die uit bij een soort plastic zak. Wat was dat nou weer? Zijn blik ging weer naar Kiki. "Wist je dat ik nog maar één keer in het ziekenhuis ben geweest?" zei hij op dezelfde fluisterende en schorre manier. Zijn blik ging het kleine zaaltje rond. Naast hun was er verder niemand. Hij ging wat onderuitgezakt zitten, wat nauwlijks luktte, en staardde hij naar het plafond, nadenkend wat er allemaal gebeurd was. Hij had zoveel vragen. Zijn blik ging weer opnieuw naar Kiki en hij zuchtte ongelukkig. Zijn hoofd bonkte en zijn armen deden nog zeer van die dag.

De kinderen in de wachtkamer waren aan het spelen terwijl ze wachten met hun ouders op hun beurt. Altijd het zelfde, maar toch was het elke dag anders in het ziekenhuis. Rustig struinde Yuuki door de gangen heen, een klein jongentje stond op de gang te staren naar de mensen die langs liepen. Rustig liep ze naar hem toe en hurkte bij hem, hij keek rond hij was waarschijnlijk weg gelopen van zijn ouders. 'Waar is mama?' vroeg hij zacht aan haar. Yuuki glimlachten 'Kom dan gaan we mama zoeken.' zei ze vriendelijk. Als ze niet op school zat, en ze was niet druk bezig met haar vampier kant hielp ze in het ziekenhuis. Om een of andere reden hielp ze mensen graag, kon haar menselijke kant veroorzaken. Ze tilde het jongentje op haar heup en begon te lopen, eerst richting de hal waar een heleboel mensen waren. Ze sloot haar ogen en ademde diep in en proefde de geuren in de lucht. Een vrouw die rond keek en op zoek leek droeg de geur van de jongen. Haar ogen gingen weer open en Yuuki liep naar de vrouw toe. 'Is dit uw zoontje?' vroeg ze beleefd. De vrouw keek verstrooit op en keek naar haar zoontje dat Yuuki op haar heup had. 'O ja, waar was je nou. Dankje wel.' zei ze tegen Yuuki. Met een glimlach zetten ze de jongen op de grond en liep weg. Het jongentje was veilig bij zijn moeder. Ze vervolgde haar ronde langs de kamers, misschien hadden mensen wel hulp nodig die ze kon geven. Er was een zaaltje met 4 bedden, het gepiep van de hart monitor was te horen. Vreemd eerder was deze zaal nog leeg geweest. Voorzichtig deed ze de deur open en ging naar binnen. Toen ze binnen was sloot ze de deur weer en liep naar het bed toe waar een jongen op lag. Hij was rond haar leeftijd, hij zag er zo raar uit. Even zag ze zijn ogen open gaan en hij sloot ze snel weer. Haar blik viel daarna op het meisje dat bij het bed zat, een vampier aan de geur te ruiken. De jongen begon al weer te praten, Yuuki liep dichterbij. 'Kan ik je misschien helpen?' vroeg ze vriendelijk aan hem.

Zijn hersenen struikelden over allemaal dingen waar Leech eigenlijk helemaal niet over hoefde te struikelen. Wat was er gebeurd? Waarom was hij hier? Was er iets ergs met hem gebeurt? Plosteling merkte de stem van een onbekend meisje op. Wie was zij? "Eh.." begon hij zenuwachtig. "Ik vraag me eigenlijk af waarom ik hier ben," vervolgde hij met zijn idiote stem. Waarschijnlijk zag hij er ook dom uit, iemand die niet eens weet waarom hij in het ziekenhuis lag. Waarschijnlijk moest hij school missen, wat het gepiep van de hartmonitor bevestigde. Moesten ze hem in de gaten houden ofzo? Er was toch helemaal niks aan de hand met hem? Zijn ogen staarden naar de witte deken. Hij voelde zich ongemakkelijk, vooral omdat hij gehoord had dat ziekenhuizen eng waren en hij geen ervaring had met contact met meisjes. Achja, dat zou allemaal wel komen. Hij keek uiteindelijk op en ging met zijn blik van het ene naar het andere meisjes.

Even was het heel stil en was het gepiep van de hart monitor het enige wat er naast de ademhaling van de jongen te horen was. Hij leek een beetje verbaasd, en vooral onwetend waarom hij hier lag. 'Ik zal even kijken voor je.' zei ze met een glimlach. Het was haar aangeleerd om altijd vriendelijk te zijn tegen patienten. Ze liep naar het einde van het bed en pakten een klembord. Ze bekeek de papieren even rustig 'Hm.' mompelde ze zacht. De dingen die erop stonden die kwam je niet dagelijks tegen niet bij éen patient teminsten. Haar blik ging even naar het vampier meisje en daarna naar de jongen. 'Hier staat dat je binnen bent gebracht en last had van koorts, vermoeidheid, zuurstofgebrek bij de hersenen. Je was in een lichte coma, ookal ben je daar al behoorlijk snel uit gekomen. En je armen zijn beschadigd maar het zag er eerst erger uit dan het was. Dat is wat de dokter heeft opgeschreven.' zei ze rustig. Ze bekeek de jongen, ze zag het verband. 'Ik ben Yuuki, ik help in het ziekenhuis in mijn vrije tijd. Owja en het infuus is omdat je lichte uitdrogings verschijnselen had, dus dan doen ze het voor de zekerheid. Ik denk dat je hier nog wel zeker een dag ligt. Als je iets nodig hebt, of gewoon met iemand wilt praten kan je me altijd op laten piepen.' zei ze vriendelijk.

Kiki zag een meisje binnenkomen. Vampier, dacht ze meteen. Kiki luisterde naar het geprek tussen Leech en het meisje zonder zich er tussen te mengen, iets wat ze normaal al lang had gedaan. Kiki stond op, Leech' geur prikkelde nog steeds haar neusgaten, gelukkig verdreef de muffe ziekehuislucht het een beetje. Kiki zuchtte en stond op, ze pakte haar stoel die ze in een makkelijke beweging bij Leech neer zette. 'Zo, Leeuwtje. Gaat ie lekker hier?' Vroeg ze toen. Ze keek met een neutraal gezicht naar Leech, hij had haar gevraagd waarom ze grijnsde, dat wist ze zelf niet eens. Kiki keek naar Leech en snoof, foute zet. Meteen veerde ze omhoog, ze liep naar het einde van Leech bed en keek hem aan. 'Wil je dat ik blijf?' Vroeg ze toen. Kiki had eigenlijk zin om terug te gaan naar het weeshuis, die andere vampier leren kennen!

Een beetje ongemakkelijk luisterde Leech naar de dingen die het meisje opnoemde.. "Ehh.. Dankjewel," mompelde hij nerveus. Dus er was wel iets mis met hem, nog iets goed fout ook. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Kiki op staan en hij draaide zijn hoofd naar haar toe. Ze ging naast hem zitten en stelde hem een vraag. "Het gaat erg goed hoor, Mevrouw Kip," mompelde hij plagend. Het ging helemaal niet goed, maar dat maakte hem niet uit. Over een dag kon hij weer naar het weeshuis, waar ze hem vast allemaal vragen gingen stellen over wat er gebeurt was. Fijn.. Hij merkte dat Kiki snoof en naar het einde van het bed liep. "Mij maakt het niet uit," mompelde hij zachtjes. Zijn blik ging naar de andere bedden. "Het is hier toch doodsaai met mij, denk ik." Hij grijnsde even lichtjes en wendde zijn blik weer naar Kiki. "Maar het is jouw keuze hoor, Mevrouw Kip." Hij wist niet of hij wel kon slapen in haar bijzijn. Gek, ze slaapt normaal onder je op het stapelbed! Stel je toch niet zo aan! galmde er door zijn hoofd. Hij ging weer in zijn relaxte houding zitten, die hij eerder had ingeruild voor een rechtopzittende, en staarde naae het plafond.

De jongen leek een beetje ongemakkelijk in het ziekenhuis. 'Graag gedaan, ik ga mijn ronde langs de kamers afmaken en dan kom ik zo nog wel even langs.' zei ze glimlachend. Het meisje pakten een stoel en zetten die bij het bed en begon te praten tegen de jongen. Ze vroeg of het met hem ging, maar voor de rest hoorde Yuuki het niet meer, of teminsten als ze had gewilt had ze het wel gehoort maar ze moest weer even werken. Opeens was het druk op de gang. Yuuki luisterde aandachtig naar de geluiden op de gang. Er was een ongeluk gebeurt, en daar waren vier zwaar gewonden bij gevallen. Snel liep ze door de gangen heen, en ging naar de kinder afdeling. Een meisje van vijf keek al een hele tijd naar de deur waarneer hij open zou gaan. Yuuki deed hem open en het meisje begon te lachen en sprong van haar bed af. Ze renden naar Yuuki toe en omhelsde haar benen, Yuuki lachten en pakten het meisje op en zetten haar op het bed. Een doosje met het spel memory lag op haar bed. Yuuki pakten het op en hield het even beet. 'Laat me raden je wilt dit spelen?' zei ze plagend. Het meisje grijnsde breed 'Jaaa.' riep ze opgewekt. Het meisje ging onder haar dekens zitten en Yuuki trok het tafeltje waar ook altijd het eten op werd gezet naar haar toe. Rustig begon ze het spel uit te leggen, en het meisje begon. Ze was er goed in, Yuuki speelde het vaak met haar zeker drie keer in de week. Na het spelletje was het meisje moe geworden en ging slapen. Zacht aaide Yuuki over haar haren en stond op. En ging de gang weer op, ze had altijd een paar uur vrij voor dat kleine meisje. Daarna liep ze naar de begande grond en ging naar de winkeltje dat in het ziekenhuis zat. Langzaam liep ze langs de rekken waar eetbare dingen lagen. In tegen stelling tot wat de patienten voorgeschotelt kregen. Ze was blij dat ze daar niet kon liggen. Snel kocht ze een paar lekkere dingen, voor het meisje en voor de jongen waar ze eerder bij was geweest. Snel rende ze de trap op en ging eerst naar het meisje haar kamer en legde een zak snoep en wat lekkers te drinken bij haar bed. Daarna ging ze weer naar beneden richting de zaal waar de jongen lag.

Toen Yuuki de zaal opnieuw naderde veerde Kiki in een ruk omhoog. Ze zuchtte. 'Leech, ik ga.' Zei ze zachtjes. Kiki keek de jongen aan, toen beende ze de kamer uit zonder nog naar Leech te kijken, in de gang kwam ze Yuuki tegen. Ze keek haar aan, maar niet zo maar, met een eigennaardige blik, die niemand van haar gewend was. Kiki zuchtte en wendde haar hoofd naar de grond. Ze staarde naar de trap waar ze langzaam vanaf liep. Toen verdween ze het ziekenhuis uit, naar het weeshuis toe.

Zijn blik ging weer naar Kiki toen die na een lange stilte weer begon te praten. Nouja, ze moest het zelf weten. Eigenlijk had hij diep van binnen wel gehoopt dat ze nog zou blijven, maar ze zou zich vast gaan vervelen. Door het gepraat en gestaar naar het plafond werd zijn hoofd moe en viel hij al binnen een paar seconden in een lichte slaap. Jammergenoeg kon hij niet helemaal slapen door het gepiep van de monitor, maar daar moest hij maar mee leven. Waarom deed Kiki zo afstandelijk? Hield ze niet van ziekenhuizen en wou ze daarom graag weg? Of mocht ze hem gewoon niet. Eigenlijk sliep hij al niet meer, maar zijn ogen bleven dicht. Normaal sliep hij op zijn zij, maar hij durfde zich niet meer om te draaien. Uiteindelijk na een paar pogingen om te slapen opende hij zijn ogen en keek hij even met bijna halfopen ogen het kleine zaaltje rond.

De drukte op de gangen was afgenomen, af en toe stopten Yuuki om een dokter aan te spreken over een patient. Maar al snel naderde ze de kamer van de jongen steeds sneller. Het meisje kwam uit de kamer en keek haar met een eigenaardige blik aan, ze hoorde haar zuchten en haar hoofd afwenden. En ze verdween naar buiten weg van het ziekenhuis. Yuuki stond als verdoofd haar na te kijken, pas toen iemand tegen haar opbotsten kwam ze bij uit haar trance. De verpleegster keek haar geschrokken aan en prevelde een excuus. 'Geeft niet echt waar maakt niet uit, ik letten even niet op.' verzekerde Yuuki haar. Ze pakten snel de spullen op die de verpleegster had laten vallen, en gaf ze terug en liep zelf ook weer verder. De jongen was nog steeds op zijn kamer, ze hoorde de monitor luid en duidelijk en ook zijn ademhaling. Even bleef ze staan bij de deur en klopten zacht en deed hem voorzichtig open. En sloot hem zachtjes weer, ze ging op de stoel waar Kiki eerst op had gezeten zitten. Ze had nog steeds het eten en drinken voor Leech in haar handen. En ze hoopten dat hij het lekker vond. Anders kon ze wat anders gaan halen, ze zag dat hij wakker was. 'Uhh hoi, daar ben ik weer.' begon ze zacht. Ze keek hem even aan en daarna het lege zaaltje rond. 'Ik heb eerder je naam niet opgevangen.. Ik heb trouwens wat te eten en drinken voor je mee genomen, want ziekenhuis eten is niet bepaald lekker. Ik hoop dat je het lust.' zei ze met een glimlach. Ze legden de spullen op het tafeltje naast zijn bed en keek hem afwachtend aan. Misschien wilde hij wel dat ze weg zou gaan.

Toen zijn blik door de kamer ging zag hij het meisje zitten met een dienblad vol eten. Hij slikte en luisterde naar wat ze te zeggen had. Eigenlijk had hij nog nooit iemand meegemaakt die echt zó aardig tegen hem was terwijl diegene hem net kende. "Eh.. dankje.." mompelde hij verlegen en hij pakte wat eetbaars van het dienblad dat ze op het tafeltje naast hem had gezet. "Eh.. Mijn naam is Leech.." Wow, wat was dat spul lekker zeg! Lekkerder dan dat weeshuisvoer dat hij elke dag kreeg. "Eh.. Nogmaals.. bedankt.." Hij trok zijn benen op en ging verder met eten. Waarom deed hij zo dom in het bijzijn van meisjes? Maar.. lag het nou aan hem of waren bijna alle meisjes die hij tot nu toe had tegen gekomen nogal erg knap? Hij nam een slok water en wendde zijn blik weer naar het meisje.

Leech was verlegen, best schattig om te zien. Het deed haar denken aan haar eerste dag in het ziekenhuis. Toen had ze amper iets durven zeggen, maar gelukkig hadden de dokters en patienten haar met open armen ontvangen. En waren altijd heel behulpzaam geweest, dus ze wist hoe eng het kon zijn om in het ziekenhuis te liggen. Met allemaal vreemde mensen om je heen. Hij zei uiteindelijk zijn naam en bedankten haar voor het eten. Zijn licht blauwe ogen trokken haar aandacht, ze vielen op. En waren prachtig, dat was zeker haar ogen waren vaak donker bruin, maar soms werden ze grijsblauw. Ookal had ze geen flauw idee waarom, misschien een vampier ding. Iets aan Leech trok haar aan, zei haar dat ze hem moest helpen. In iedergeval zolang hij in het ziekenhuis was en iets zei haar dat ze hem steeds meer zou gaan mogen. En tot nu toe had haar instinct haar nooit laten zitten, dus vertrouwde ze dat het nu weer de goede keuze maakten. 'Graag gedaan Leech, als je nog iets nodig hebt moet je het maar zeggen.' zei ze lachend. Ze keek hem even recht aan en keek toen naar haar handen op haar schoot. Het was vast ongemakkelijk voor hem als ze hem de hele tijd aan zou kijken.

[Lichtblauw, hij had toch grijze ogen? Ok, vanaf nu blijft de oogkleur lichtblauw omdat dat een schattige kleur is <3]

Expres liet Leech de dingen met vlees staan, omdat hij half vegetarisch was, ofzoiets. Hij mocht het meisje wel, ze was erg aardig, niet zoals Kiki die bijna meteen wegging. En niet zoals die bemoeiachterlijke Kesha. Ze was anders, veel en veel anders. Waaraan het lach wist hij niet, maar Kiki was ook zo anders. Hij hoorde de stem van het meisje en hij glimlachte er even lichtjes om. "Is goed.. hoor.." mompelde hij. Hij was nog steeds moe, het korte tukje had niet geholpen. Waarschijnlijk moest hij ook nog bijkomen van wat er de afgelopen dagen gebeurt was. Leech veegde de kruimels van het dekbed af en draaide zich op zijn zij, met zijn hoofd naar het meisje toe en de dekens half over zijn hoofd heen. "Trusten," mompelde hij en hij viel al snel in slaap. De dromen waren verschillend, maar toch leken ze veel op elkaar. Elke keer was er bloed en was het aan het eind donker. Leech jammerde en huilde zachtjes in zijn slaap, maar toch was hij aan het slapen, ondanks de piepende monitor.

Hij luste geen vlees, dat zou ze onthouden omdat hij die dingen liet staan. Hij was moe, dat zag ze aan zijn ogen. Hij glimlachten en mompelde dat het goed was. Ze pikte ook de geluiden op van de gang, er liepen een paar dokters langs en die praten over Leech. 'Hij is vandaag binnen gebracht.' Ze stopten even en keken door het raampje. Yuuki keek naar Leech, maar ze wist dat de dokters keken. 'Laat maar, Yuuki is bij hem, het zal wel goed gaan. Er is nog nooit iets heel ergs met een patient gebeurd waarneer zij bij hun was.' zei de andere en de dokters vervolgden hun weg. Leech was gaan slapen, wat er best lief uit zag. Het was raar om een ander te zien slapen, want zelf deed ze het weinig sinds ze volwassen was geworden. Hoefden ze minder te slapen, ze zag en hoorde het gejammer en gehuil van Leech. Nachtmerries dat was zeker, voorzichtig boog ze voorover en ging met haar hand over zijn wang. 'Ssstt rustig maar, het is al goed ik ben bij je er zal je niks gebeuren.' prevelde ze zacht in zijn oor. Om een of andere reden wist ze gewoon dat hij haar zou horen. Of hij nou sliep of niet.

Leech droomde niet erg goed, integendeel, het waren alleen maar nachtmerries. De droom van die vrouw kwam ook weer terug, maar er waren ook anderen bij. Sommigen stelden niets voor, zoals de korte droom over dat een vrouw door een straat liep en naar een gebouw liep die hem vreemd genoeg erg bekend voor kwam. De ergste droom was dat hijzelf inplaats van de vrouw op de grond lag te kermen van de pijn en onder het bloed zat. Waarom waren het alleen maar nachtmerries? Waarom geen fijne dromen, of helemaal geen dromen? Plotseling raakte iets zijn gezicht aan en bijna automatisch schoot hij overeind, wakker uit zijn slaap. Zijn adem stokte en zijn hartslag ging tekeer, maar hij zag dat het Yuuki maar was. Stilletjes ging hij weer liggen met zijn blik op het plafond gericht.

Langzaam ademde ze diep in, en ging weer overeind zitten. Haar blik bleef op Leech, die overeind schoot omdat ze hem had aangeraakt. Haar ogen keken onderzoekend naar zijn lichaam. Zijn hartslag ging als een razende omhoog, het gepiep werd luider. 'Rustig anders dan piept de monitor zo hard dat het hele ziekenhuis het hoort.' zei ze plagend. Leech ging weer liggen en staarde heel stil naar het plafond. De hartmonitor piepten al snel weer op het gewone tempo. Yuuki ging op het bed naast dat van Leech liggen en lag op haar zij en keek naar Leech. 'Gaat het een beetje, je nachtmerrie leek niet bepaald goed te gaan.' zei ze bezorgd. Toen ze net geboren was had ze ook veel nachtmerrie's gehad. Maar later kreeg ze steeds minder dromen en sliep ze steeds minder. Ze wilde dat ze Leech kon helpen, ookal wilde ze het hem niet aan doen om hem te veranderen. Niet zolang hij nog een ander leven kon lijden, dan zou ze het eeuwige nachtleven hem niet opdragen. Tenzij het zelf wilde.

Hoe langer Leech naar het plafond staarde, hoe vreemder hij zich begon te voelen. Een gevoel waar geen woord voor was. Alsof zijn binnenste werd gesloopt door zichzelf. Hij merkte dat Yuuki op het bed naast zijn bed ging liggen en hij ging zelf overeind zitten met opgetrokken knieën. Zijn hartslag ging weer omhoog toen hij de vraag van Yuuki hoordde. Opeens, zomaar uit het niets gooide hij alles eruit. Zijn gezicht was in zijn handen verborgen terwijl snikkende geluiden uit zijn mond en tranen uit zijn ogen kwamen. Zijn hele lichaam beefde en trilde. Het leek alsof de hele wereld opeens zich tegen hem keerde. Hij wou stoppen met huilen en wegrennen, maar hij kon het niet. Plotseling besefde hij hoe depressief hij vaak was geweest. De hartmonitor ging tekeer, alsof het een soort autoalarm was. Alles in het leven zat hem tegen en telkens onderdrukte hij de depressiefheid. Maar nu kwam het er eindelijk uit.

De verandering in zijn gedrag was te zien, Yuuki haar ogen werden groot. Mensen waren niet snel zo wispelturig als het om emotie's ging. Tenzij ze twee of meer persoonlijkheden hadden. Hij kwam overeind en trok zijn knieën op, zijn hartslag ging weer sneller. Yuuki ging overeind zitten en zwaaide haar benen over de rand van het bed. Zijn gezicht ging verborgen in zijn handen, maar hij huilde dat was te horen en te zien aan dat zijn lichaam trilde. Yuuki sprong van het bed af en ging op die van Leech zitten. In haar ogen was ze bezorgdheid heel erg goed te zien. Ze was je zou bijna kunnen zeggen bang dat Leech iets zou overkomen, ookal was dat een best raar gevoel. Ze had misschien altijd een zwak voor mensen, maar ze was nooit overbezorgd geweest. Ze sloeg haar armen om hem heen. En wiegde hem troostend heen en weer, 'Gooi het er maar uit, vertel me maar wat je wilt.' prevelde ze zacht. Dat de hartmonitor zo hard piepten kon haar niks schelen, ze zou Leech weer rustig krijgen. 'Ik zal mijn best doen je te helpen.' zei ze zacht.

De tranen bleven maar komen, het leek niet op te houden. Plotseling voelde Leech twee armen om zich heen die hem heen en weer wiegden. Het gesnik verminderde, maar de tranen bleven hetzelfde. Bijna nog nooit had iemand hem geknuffeld of hem zelfs maar getroosd. Het was een vreemd gevoel, die twee armen om hem heen. Hij hoorde de vraag en hij slikte. "N-nee.." bracht hij er moeizaam uit. Hij wou er niet over praten, dat was nog te pijnlijk. Na een poos begon hij rustiger te worden. Hij ging normaal zitten, een beetje leunend tegen Yuuki aan. Zijn ogen staarden voor zich uit. "Dankje," mompelde hij. Hij draaide zijn hoofd een beetje de andere kant op, zodat hij haar niet aan hoefde te kijken. Iets binnen in hem wou weg, heel ver weg. Hij schaamde zich er voor dat hij in het bijzijn van een meisje had gehuild. Een meisje! Dat was nog erger dan alle schaamtelijke momenten die je kon verzinnen.

Vurig wenste ze dat ze iets kon doen om Leech te troosten. Hem zo verdrietig zien was gewoon ondragelijk. Hij was beetje terug houdend, maar hij was daaronder heel vriendelijk en lief tegen haar geweest. Een kleine zucht ontsnapte haar, ze kon nu niks bedenken om hem te troosten. Hij wilde er niet over praten 'Alleen praten als je dat wilt, ik zal je niet dwingen dat beloof ik.' zei ze zacht. Het gepiep van de hartmonitor had weer een normaal tempo, wat Yuuki enigszins gerust stelde. De dokters dachten vast en zeker dat Leech een levendige nachtmerrie had gehad ofzo. Hij mompelde een dankje en draaide zijn hoofd weg zodat hij haar niet aan keek. Hij leunde nog wel een beetje tegen hem aan. Maar toch was er weer die afstandigheid. 'Ben je vroeger wel eens getroost?' vroeg ze aarzelend. Misschien wilde hij het niet zeggen, maar dat zou zijn gedrag heel goed verklaren. Waarschijnlijk schaamde hij zich omdat een meisje hem had zien huilen, ookal was dat gewoon onzin. Iedereen huilde wel eens in bijzijn van andere. 'Leech, ik maak op dit moment een belote aan je, ik zal mijn best doen om je te helpen. Ik zal je helpen zoveel ik kan, op welke manier je het ook vraagt.' zei ze daarna. Voorzichtig liet ze hem los, hij was vrij om tegaan als hij wilde, ze was hier niet om hem te pijnigen, of om hem dingen af te dwingen. Ze bleef stil zitten en wachten af hoe Leech zou reageren op wat ze had gezegt. Iets in haar zei dat ze hem moest laten gaan, maar een ander deel zei dat ze hem beet moest houden, en hem dicht bij wilde hebben. De tweestrijd was niet te zien op haar gezicht, alleen als hij naar haar ogen keek kon hij zien dat er een strijd was binnen in haar.

Hij had niet lang geslapen, eigenlijk durfde Leech ook niet meer te slapen. Bang dat al die nachtmerries er weer kwamen. Hij hoorde de vraag van Yuuki en hij keek even kort naar haar. "Ik ben wees," mompelde hij kortaf en hij beet op zijn lip om niet opnieuw te gaan huilen. Hij wist eigenlijk niet of hij toen hij nog klein was getroosd was, misschien wel. Hij hield zijn hand voor zijn mond en gaapte, maar daarna keek hij gewoon weer voor zich uit. Opnieuw begon Yuuki te praten. Hij voelde zich raar nadat ze zei dat ze hem wou helpen. Maar hoe? "Eh.." Leech wist niks meer om te zeggen. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe toen hij voelde dat ze hem los liet. "Het hoeft niet, maar toch bedankt." Hij glimlachte eventjes en keek toen naar het verband dat om zijn pols zat samen met het infuus. Alleen dat ding en Yuuki hielden hem tegen om weg te gaan. Leech sloot zijn ogen en zuchtte.

De tijd ging voorbij, aan de ene kant snel maar aan de andere kant ook heel langzaam. Maar haar besef van tijd was ze kwijt, de tijd die ze met Leech doorbracht was raar maar zeker niet verkeerd. Hij zei dat hij een wees was, Yuuki beet zacht op haar lip, de kans was groot dat hij dan nooit echt liefde had gevoelt. Weeshuizen waren geen pretje, gelukkig was ze weg gehaald uit een mensen weeshuis door haar vader. Want na de geboorte waren zij en haar moeder haar kwijt geraakt. En vonden ze haar een jaar later in het weeshuis van de stad. Niet geweldige herineringen, hij draaide zijn hoofd weer naar haar toe. En glimlachten eventjes en zei dat ze hem niet hoefden te helpen. Haar donkere ogen keken naar zijn glimlach, ze had hem nog niet eerder zien glimlachen. Wat was het een mooi iets, de vreugde van een mens te zien. Ze volgde zijn blik naar zijn pols waar verband om heen zat en waar het infuus zat. Ze keek weer naar zijn gezicht, zijn ogen gingen dicht en hij zuchten. Er ging iets door haar heen, ookal wist ze niet wat het was. Dit had ze niet eerder gevoelt, voor ze het echt wist drukten ze haar lippen zacht en teder tegen die van Leech. Haar ogen waren dicht, haar hersenen begonnen weer te werken. Snel gingen haar ogen weer open en stond ze op van het bed. Omdat ze half mens was had ze een hoge lichaamstempratuur en nog bloed in haar aderen. Haar wangen werden rood, ze bloosde iets heel raars als je het haar vroeg. Haar ogen keken naar Leech, die zou zich vast dood schrikken. 'Sorry, ik had dat niet moeten doen.' zei ze zacht. Ze sloeg haar armen om haar middel en keek weg van hem. Hoe stel je een jongen gerust, zoen hem die was niet erg slim en stond zeker niet op het lijstje.

Net toen Leech zijn ogen open wou doen voelde hij zachte lippen op de zijne. What the.. Heel snel voelde hij ze weg en verbaasd opende hij zijn ogen. Hè? Had ze hem nou gezoend? Een beetje versufd staarde hij voor zich uit en toen begon het tot hem door te dringen dat Yuuki hem echt had gezoend. Ze stond daar bij het bed met een rood hoofd als een tomaat. Zelf bloosde hij ook, maar een stuk minder dan haar. "Eh.." Meer kwam er niet uit zijn mond. Toen begon ze zelf te praten en zonder dat hij er iets aan kon doen gniffelde hij even geheimzinnig. Iets in hem vond het wel leuk dat ze zo rood was, maar toch voelde hij medelijden. Ook flitsten de vragen door zijn hoofd. Waarom had ze hem gezoend? Was het perongeluk? Was ze.. verlíéfd op hem? Hij had haar maar net ontmoet. Zijn blik zocht naar een klok en hij vond er eentje aan de muur. 11 uur al! Leech wist niet of het s'avonds of s'ochtends was, want de gordijnen waren dicht. Hij ging normaal zitten en deed de dekens over zich heen. Afwachtend keek hij naar Yuuki. Misschien rende ze wel opeens weg ofzo, je wist het nooit met meisjes.