witte maan en kleurijke bloemen

De maan scheen boven de bomen uit. Door het duister liep een klein meisje. Dat was toch veel te jong om zo alleen tussen de bloemen en grashalmen te lopen in het pikkedonker met alleen het witte licht van de maan die op haar scheen? Ze stond daar. In het midden van het veld, zonder iets te verroeren en... Ze genoot. Ze genoot van de stille avondlucht, van de maan die haar mysterieuze licht op haar wierp, het briesje dat langs haar wang streek en bovenal de rust, stilte en eenzaamheid.
Zij hield er niet echt van om in het bijzijn van een mens, vampier of wat voor wezen dan ook te zijn. Ze wist namelijk dat die haar maar raar vonden. Ze was altijd anders en werd nooit echt geaccepteerd. Behalve toen in Afrika... Maar dat was toch echt iets te erg. Daar werd ze door de hamilaqué stam geëerd als een god, door haar snelheid en kracht die ze als vampier had. Alles werd voor haar gedaan, ze gaven haar zelfs offers. Meestal dieren, maar ook wel eens bloemen of een bijzonder sieraad dat iemand zelfgemaakt had.
Mary Ann had daar een geweldige tijd. Een mooie herinnering kwam haar te boven. Ze wist nog hoe ze daar in dat rieten rokje en ander natuurlijk kledij rondliep. Zo gemakkelijk en zonder zorgen. Daar waren nauwelijks van die regeltjes. Alleen de regel, respect voor alles wat leeft. Verder waren er wel een soort regels, maar dat waren meer richtlijnen. Toch was het geen zooitje zolang iedereen zich maar aan die enige echte regel hield.
Mary Ann voelde zich daar alsof het haar familie was. Ze speelde daar met de andere kinderen en had daar vreselijk veel lol.
Totdat ze het gehad had om heel de tijd aanbeden te worden. Bovendien was ze erachter gekomen dat ze het volk onbewust uitbuitte. dit was niet haar bedoeling geweest en ze was vertrokken. Daarna heeft ze nog vele andere plaatsen bezocht, want ze was namelijk bezig met een wereldreis die ze vlak na haar beet begonnen was.
Af en toe dacht ze nog terug aan het regenwoud en aan de kleurrijke bloemen en vrolijke mensen. dan hoopte ze dat die stam nog steeds bestond, althans de afstammelingen.
Mary Ann miste het daar nog wel eens een beetje. Ze had daar zoveel plezier, maar ze wist dat ze niet zomaar terug kon. Bovendien zou niemand haar daar meer kennen. Behalve als een mythe misschien, een sprookje, maar meer niet. Mary Ann plukte een wilde roos. Die was prachtig rood en glimmende van de vroege ochtend dauw. De zon was nog lang niet op, maar Mary Ann wist dat dat snel genoeg zou komen. Ze ging zitten op het gras en staarde voor zich uit.