In de zon

Mary Ann zat tussen de bloemen. Ze was hier helemaal alleen en dat hield ze liever zo. Ze dacht na en plukte wat aan een bloem. Het was dag en de zon scheen op haar huid. Die begon te glinsteren. Dit was een duidelijk teken dat ze een vampier was, daarom mocht geen mens haar in dit licht zien.
Mary Ann had haar cape uitgetrokken en als een kleed op de grond gelegd. Daar zat ze nu op. Verder had ze een donkerrode jurk van pure zijde aan. Deze was al erg oud, maar nog niet versleten. Haar haar zat in vlecht, lang en blond, maar wel heel netjes, zonder dat er ook maar een paar haartjes uitstaken.
Je zou zo denken dat ze in meer dan tweehonderd jaar niets veranderd is, maar dat was niet zo. Ze was wel degelijk veranderd. Misschien niet van buiten, maar wel van binnen. Ze had veel ervaring op gedaan en was een stuk wijzer dan vroeger.
Bovendien heeft ze de mensheid zien veranderen. Ze heeft de eerste en de tweede wereldoorlog gezien. ze heeft gezien hoe huizen werden verwoest, mensen werden vermoord en alles in brand gestoken werd. Ze had concentratie kampen gezien. Waar al die Joden werden uitgebuit. Ze heeft gezien hoe de mens het na de oorlog ook weer allemaal opbouwde. Hoe de koude oorlog begon en eindigden. En zelfs nog een deel van de Amerikaanse vrijheidsoorlog en al die andere revoluties. Ze heeft de eerste computer kunnen aanschouwen. En ook hoe de apartheid kwam en weer ging. Alles heeft ze gevolgd. Over geschiedenis hoeft men haar ook niets meer te leren. Daar weet ze al ruim genoeg van.
Mary Ann stond op. Ze had iets geroken, maar nu was het weer weg. Voor alle zekerheid pakte ze toch maar haar cape, bond die weer om en liep naar een beschutte plek, waar ze niet snel gezien kon worden.

Een zwarte gedaante verschool zich achter een boom. Haar glinsterende bruine ogen kon je niet zien doordat de zon zijn stralen nog niet schenen. Als de zon opkwam kwam haar ware gedaante tevoorschijn, nu was ze nog een normaal tienermeisje. Maar als ze door de zon werd getroffen werd ze een vampier. Ze hield van het drinken van bloed, van een mens. Een valse lach sierde het gezicht van Witney. Haar mooie slanke lichaam zorgde voor een schattige uitstraling, het perfecte middeltje om domme jongens in de val te lokken. Ene beet van deze vampier was bijna dodelijk. Toen de zon haar eerste zonnestralen liet zien, liet Witney zich vanachter de boom zien en stapte grijnzend naar het plekje waar de zon recht op scheen. Een grote stofwolk ontstond en Witney werd opgetrokken naar de lucht. Haar hoektanden werden vlijmscherp en haar normale bruine haar werd helemaal fel bruin en blonk in de zon. De ware gedaante van Witney was verleidelijk en lokte elke mens in de val. Haar fel zwarte ogen bespeurden de omgeving af opzoek naar prooien. Normaal gezien waren er vele mensen in de buurt maar tot haar grote verbazing zag ze op dit moment niemand voorbij gaan. Lachend begon ze te zingen haar stem klonk zoet en fluweel zacht. Net als een nachtegaal zong ze haar mooiste lied in de hoop dat er dan iemand op af zou gaan komen. Een valse grijns was van haar gezicht te lezen. Ze vond het best grappig, iedereen vermoorden. Mja, dat paste wel bij haar. Geïrriteerd draaide ze haar hoofd naar een hert die een meter van haar verwijderd stond. Ze liep er dreigend naar toe. Sprong op het hert en bijtte het dier met haar vlijmscherpe tanden dood. Zo ging het elke dag, moorden, mensen uitlachen en dan vaak nog eens irritante beesten doden. Toen Witney een schim in de verte zag zitten snoof ze in de lucht, het was een andere vampier dat had ze goed. Grijnzend versnelde ze haar passen tot wanneer ze in een razendsnelle pas liep en je ze bijna niet kon zien van de snelheid die Witney had. Op een aantal meters bleef ze staan. Ze grijnsde en deed haar zwarte cap op zodat ze niet direct herkenbaar ging zijn. Ze toonde alleen graag haar tanden, dat was belangrijker. "Wel, wel, wel." Klonk er vanachter een boom. Witney stapte vol zelfvertrouwen naar het meisje die dus ook een vampier was. Een valse lach weerklonk en Witney kwam dichterbij. Een vampier kon geen vampier doden, misschien wel maar het bloed van een vampier had ze nooit gelust en deed ze dus ook niet. "Witney." Stelde ze zich kil voor en deed haar cap uit. Ze streek haar haren achter haar oren en bekeek het meisje blijkbaar jonger dan haar zelf aandachtig. Wachtend op een antwoord bleef ze haar strak aankijken en hield zich toch maar klaar voor een mogelijke aanval.

Mary Ann wilde net weggaan, toen ze de geur weer rook. Het was een andere vampier. Ze besloot er op af te gaan. De vampier was een meisje van ongeveer 16 jaar oud. Ze had bruin haar en bruine ogen. Mary Ann zei niets. Ze keek haar alleen doordringend aan, bestudeerde haar goed en meer niet.
Het meisje had gezegd dat ze Witney heette. Mary Ann wist dat ze eigenlijk haar naam had moeten zeggen, maar ze bleef nog steeds zwijgen. Uiteindelijk zei ze:"Aangenaam, Witney" Verder zweeg ze weer. Doorde tijd heen had ze geleerd dat het niet altijd verstandig was om haar naam te zeggen. Bovendien kon je zonder naam ook beleefd en hoffelijk zijn, zoals zij ooit is opgevoed.
De haren en huid van Witney glansde in de zon, net als die van haar, maar dan veel minder, omdat ze haar mantel had omgeslagen. Er hing nu een schaduw voor haar ogen en alleen de onderkant van haar gezicht was duidelijk zichtbaar. Verder kon je haar handen ook zien. Lange, dunne vingers. Helemaal perfect waren haar handen. Net als de rest van haar lichaam, want dat was bij elke vampier zo.

Witney hoorde wat ze zei en knikte even. Het verveelde haar eigenlijk dat ze niets zei. "En jouw naam is?" Sprak ze bot en keek haar doordringend aan. Ze kon er niet tegen genegeerd te worden. Witney bekeek haar eigen huid en zag dat die blonk, net een sterrenhemel maar dan op haar hele lichaam. Net als bij het andere meisje glinsterde haar huid als kristallen. Het fonkelde mooi en zo voelde Witney zich helemaal zelfverzekerd. Grijnzend zette ze een dreigende stap in haar richting en zwaaide dan met haar handen. "Halloww, leef je nog?" Zei ze sarcastisch en rolde met haar ogen. Haar geduld begon op te geraken en ze draaide zich om. Ze verveelde zich dood en had niet bepaald zin hier de hele tijd te blijven staan kijken naar het meisje in de hoop dat ze iets zinnigs zou gaan zeggen. Witney versnelde haar passen en liep naar een mooi uitzicht plekje waarna ze zich liet vallen op het gras en bekeek het prachtige uitzicht. Het was niet omdat ze een vampier was dat ze n iet van prachtige uitzichten mocht genieten. De wind waaide hevig heen en weer en lieten de haren van Witney naar achteren wapperen. Wat was de zomer toch mooi. De lucht was altijd blauw en de zon scheen steeds feller en feller aan de hemel en deed Witney bijna smelten van de hitte. Lachend stelde ze zich terug recht en keek eens naar achteren naar het meisje dat daar nog steeds stond. Nadenkend schudde ze haar hoofd en keek terug voor zich, waar het uitzicht eindeloos leek. Soms had ze er eens aan gedacht een wereldreis te gaan maken, en daar dan verschillende mensen haar ware aard te laten zien en bewijzen dat vampieren wel degelijk bestonden. Vele mensen geloofden niet in vampieren, ze vonden het maar nonsens en oude verhalen. Witney wou hen het tegendeel bewijzen en hun allemaal vermoorden. Zo zou ze eindelijk wraak kunnen nemen op de mensen die haar ouders vermoordt hadden...

"Mijn naam zeg ik liever niet" zei Mary Ann duister. "Maar als je er per se een wilt weten, noem me dan maar Christina..." Dit was haar tweede naam en dus handig te gebruiken voor mensen die ze nog niet lang genoeg kende, maar die toch een naam wilde horen. Dit was natuurlijk niet de eerste keer dat ze deze naam gebruikte. In meer dan tweehonderd jaar zou dat toch een beetje weinig zijn geweest.
"Ik leef net als jou als een vampier, levend of dood. Zoals je dat zelf noemen wilt." was haar mysterieuze antwoord. Als Mary Ann geen vampier was geweest, was ze allang gestorven, dus technisch gezien leefde ze niet meer.
Ze zag dat Witney wegliep. Mary Ann dacht dat ze zo weer alleen zou zijn, maar Witney ging even verderop in het hoge gras zitten. De wind blies door de bloemen en door de haren van Witney. Het was een echt zomers plaatje.
Waarschijnlijk bleef ze hier nog wel even zitten en ze zou zich waarschijnlijk niet meer met Mary Ann bemoeien, dus besloot ze maar ergens anders heen te gaan. Mary Ann keerde Witney de rug om en maakte aanstalten weg te lopen.

Witney keek eens achterom naar het meisje dat bijna van plan was weg te lopen. Wat moest ze doen, haar roepen ofzo? Nee, dat was haar gewoonte niet. Witney dacht altijd, als je het zo wilt in je leven, moet je het dan ook zo doen. Als je ergens heen wilt gaan, doe dat en laat je niet ompraten. Dat waren de wijze woorden van haar vader, die twee jaar geleden vermoord werd. Haar ogen waren op het begin bruin, nu waren ze fel rood geworden. Dat was haar ware kleur van ogen, van een echte vampier. Grijnzend wendde ze haar aandacht naar een hert dat stond te grazen. Het waren er blijkbaar een heleboel, waarschijnlijk een kudde. Een valse lach was van op het gezicht van Witney te lezen. Witney versnelde en liep in een razendsnel tempo op het grote hert af, de leider dus. Toen ze zag dat de dieren versnelden zette ze er nog meer vaart achter. Een kleine zweetdruppel viel vanaf haar hoofd toen ze nog steeds het dier niet te pakken kreeg. Het was de eerste keer dat het zo moeilijk ging, was het omdat ze haar krachten teveel had gebruikt voor andere zaken? Vragend schudde ze haar hoofd en bleef hopen op het dier. Uiteindelijk haalde ze het grote hert in en beet het zodra ze kon in zijn nek. Het dier spartelde eerst hard tegen, maar lag na de genade beet beweeg loos op de grond. Grijnzend zette ze haar tanden nogmaals in het grote hert en zoog er het bloed uit. Telkens als ze er meer van at ontstond er als maar meer een razernij. Witney stond na een tijd terug recht en veegde het beetje bloed van haar lippen dat bijna op de grond sijpelde. Nog steeds vragend naar het onbekende figuur van in de verte die zich heel vreemd gedroeg. Zou het aan Witney zelf liggen?

Mary Ann bleef nog even staan. Ze keek hoe Witney op het hert jaagde. Toen ze het hert gevangen had, zette ze haar tanden erin en zoog ze het hert helemaal leeg. Daarna zag Mary Ann hoe ze het bloed van haar mond afveegde.
Witney keek even naar Mary Ann en ze keek kil terug met een blik zonder ook maar een enkele emotie. Ze wist dat Witney zou denken dat ze Christina zou heten, haar tweede naam.
Eigenlijk gebruikte ze die veel vaker zelfs dan haar gewone naam. Mensen werden niet zo snel bevriend met haar en alleen echte vrienden wisten haar echte naam. En aangezien ze die niet veel had, omdat ze zich altijd koud en afstandelijk gedroeg.
Dat maakte Mary Ann niets uit. Ze hield van de eenzaamheid. Het was voor haar als een trouwe hond, die haar nooit in de steek zou laten en altijd bij haar was wanneer ze dat nodig acht. In de stilte hoorde zij de muziek van de natuur, die zachtjes voor haar zong, alleen voor haar en alleen als het dood, maar dan ook doodstil was. Als ze alleen was voelde ze zich vrij, ze kon doen wat ze wilde, zonder dat iemand op haar toekeek.
Toen ze nog maar pas een vampier was, was ze daar dolgelukkig mee. Ze vond haar ouderlijk huis altijd al vreselijk en deprimerend. Het was daar als een luxe gevangenis. Je moest van alles, aan al die stomme adellijke regeltjes houden. Voor elke handeling die ze deed waren regels. Het was verschrikkelijk.
Ze wist nog steeds hoe ze haar eerste nacht in de wildernis doorbracht. Ze had al een aardig eind gelopen en had een mooie voorsprong opgebouwd, want ze wist dat ze nu gezocht werd en dat pakte haar ouders altijd groot aan. Ze waren altijd zo bezorgd om haar.
Mary Ann staarde nog steeds koeltjes naar Witney terwijl ze tegen een boom aanleunde, Witney keek haar ook weer aan. Zo ging dat even door, maar mary Ann bleef haar gewoon aankijken zonder met haar ogen te knipperen. Dat kon ze aardig lang volhouden.