Een normale boswandeling?

Kiki liep langzaam over het bospad, veel dieren sprongen aan de kant voor haar. Haar tong gleed lang haar hoektanden, die ze nooit zou willen hebben. Ze keek rond, het was een prachtige onbewolkte avond, geen wolkje aan de lucht! Kiki staarde naar een konijn verderop. Ze haalde Leech geur weer voor de geest, wat had hij een geur zeg, te lekker! Ze sprintte op het konijn af en greep het dier vast en zette haartanden in zijn nek, ze dronk het beestje helemaal leeg. Tot de laatste druppel, ze veegde haar mond af en gooide het dier in de struiken, haar dorst was weg, voor nu ..

Mary Ann liep weer door het bos, maar dit keer op klaarlichte dag. Soms zag ze weleens een dier wegrennen, maar ze maakte geen aanstalten er achter aan te rennen. Ze zou wel wachten tot er eentje echt voor het grijpen lag. Wachten, ze had toch alle tijd, alle tijd, nog eeuwen. Als vampier gaat de tijd niet zo snel. Je hoeft je nergens zorgen om te maken, niet bang te zijn dat iets gevaarlijk is of dat er iemand op je verliefd is of dat je wel goede cijfers haalt op school. Je weet toch wel dat alles wel op z'n pootjes terecht zou komen.
Op een gegeven moment heb je er ook niet zoveel zin meer in. Niemand die je kent, die van je houd en die zich zorgen om je maakt. Mary Ann was al zo lang alleen, ze had nauwelijks nog om kijk naar andere wezens. Er was niets meer dat haar nog écht interesseerde, maar als je zo oud bent, heb je veel tijd om over dingen na te denken. Heel veel tijd. Daar wordt je wijs van en dat deed Mary Ann ook bijna der hele leven.
Ook nu zat Mary Ann te denken. Diep in gedachten verzonken. Totdat de geur van bloed heel sterk naar voren kwam. Het was een beest, dood, wonden, anders was die geur niet zo sterk. Behalve het dier, rook ze ook nog een vampier. Het was een heel eind verderop, dus Mary Ann snelde erheen. En met versnelde wordt ook echt snel bedoeld, steeds harder rende ze.
Tot ze rook dat ze dichtbij was. Ze nam haar snelheid af en stond uiteindelijk stil. Ze zag in de verte een vampier. Ze had zwart haar en blauwe ogen. Ze was mooi, perfect zelfs, net als iedere andere vampier. Ze zag er uit alsof ze rond de zestien was.
Mary Ann wist dat ze haar al geroken had en liep er dus maar op af. Zonder iets te zeggen. Dat deed ze altijd, dus nu ook. Ze was nu nog maar vijf meter van haar verwijderd. Daar stond ze rustig stil en staarde de mede-vampier emotieloos aan.