Met bloed, zweet en tranen.

Verveeld had hij op de parkeerplaats rond gehangen, wat hij altijd deed als hij er uit werd gestuurd. Hij had weer een fout antwoord gegeven en de leraar mocht hem toch al niet. Net zoals veel andere leraren. Hij had de groep met jongens al aan zien komen lopen. Met tegenzin had hij opgestaan en voor de zoveelste keer al die scheldwoorden over zich heen laten gelopen. Maar toen kwam de druppel. De jongen was begonnen te praten over zijn moeder, of die hem wel uit het weeshuis zou halen of dat ze ergens dood lag te bloeden. Dat had hem laten denken aan zijn visioenen, zoals hij het liefst noemde. Hij had de jongen een bloedneus geslagen en toen storten ze zich allemaal op hem neer. Totdat een onbekende leraar uit zijn auto stapte en de jongens weg stuurde.

Nu zat hij op de EHBO, op het ijzeren tafeltje waar hij al vaak had gezeten. "Leech, dit is al je derde vechtpartij deze week," mompelde Miss Herdijk. Leech grijnsde lichtjes, wat moeilijk kon door zijn bloedlip. "Als het iets erger was geweest had ik je naar het ziekenhuis moeten sturen," vervolgde ze. "Gelukkig was Meneer Clauwsen erbij." Ze zuchtte en ging bezig met de verwondingen schoon te maken. Leech dacht aan het gezicht van de jongen die zo stoer probeerde te doen. Hij zou hem later een lesje leren, dat was zeker. Even kromp hij ineen toen hij zijn voorhoofd indepte met een prikkend spul. Leech mocht de vrouw wel, zonder haar was hij nu allang doodgebloed. Zijn ogen staarde naar de grijze en kale muur. Stom jong..

Kesha liep al een tijdje rond, ze was gevallen een een paar stomme jongens hadden haarlaten struikelen, haar broek was een beetje gescheurd en haar knie was open, er zaten een paar vieze steentjes in. Toen ze was gevallen was ze direct weggelopen en de jongens geen enkele blik gegund, meestal was ze zo boos dat ze begon te slaan enzo maar nu niet ze beeheerste zich. Ze had eerst geen zin om naar de EHBO te stappen, maar een paar mensen hadden gezegd dat dat wel nodig was, met tegenzin was het jonge meisje naar de EHBOgestapt, nee eigenlijk had ze geslenterd en tijd getrokken, haar zak perongeluk laten vallen. Want ze vond het zo stom altijd om naar De EHBO te gaan, het was zo schaamend, met een shaafwond was het nog het ergste. Ze hoorde de dokter al zeggen 'het gaat geen pijn doen hoor', tot hij met een schuurborstel aankwam en prikkend spul. Dan moest ze bijna huilen van de pijn. Toen ze er eindelijk was, keek ze even rond, ze stond in de gaan voor het EHBO loKAAL. stomweg liep ze het lokaal binnen en zag de jongen zitten, hoe was hij hier aan gekomen??? ZE knikte even rustig en ging zitten op een van de stoelen, dat had ze niet verwacht.

Zijn ogen waren dichtgeknepen toen Miss Herdijk zijn bebloedde onderarmen schoon maakte met een doekje. Daarna ging ze bezig met het verbanden ervan. Leech opende zijn ogen toen hij hoordde dat de deur open ging. Daar kwam een meisje binnen met een zo te zien geschaafde knie die netjes op een stoel ging zitten. Hij zag dat ze hem even aanstaarde en snel keek hij de andere kant op. "Even gedult," mompelde Miss Herdijk toen ze het meisje had opgemerkt. Voorzichtig keek hij de kant op van het meisje, waarna hij natuurlijk snel weer de andere kant op keek. Leech had niet veel ervaring met meisjes. Volgensmij was hij de enige uit de klas die nog geen vriendin had gehad. Even zuchtte hij en kneep hij zijn ogen opnieuw dicht. Nog nooit had hij zoveel pijn gevoeld.

Kesha keek naar Miss Herdijk, ze mocht haar wel ze was vriendelijk, maar deed gewoon haar werk. Ze zuchte het meisje voelde zich niet echt goed op haar gemak. Het EHBO lokaal rookaltijd er muf, het was om misselijk van te worden. De laatste keer toen ze in het EHBO lokaal was geweest was dat voor een blauw oog van haar vriendin, ze waren dom tegen elkaar op gelopen, en Kesha had een dikke blauwe buil p haar voorhoofd en haar vriendin een blauw oog. Toen was ze zo geschrokken, ze waren meteen naar hier gesneld en Kesha kreed een plakkerig zalfje op haar buil en haar vriendin een koude zeeblauwe ijszak. Iedereen had hen uit gelachen, want wie liep er nu domweg tegen elkaar op? Dat was schaamend vanaf toen haatte ze dit lokaal. Ze wilde haar knie op haar andere knie willen leggen maar dat deed veel te veel pijn dus dat liet ze maar. Het was maar slecht weer buiten, er lagen overal plassen en het bleef maar regenen, dat was echt om depressief van te worden. De bomen stonden er maar treurig bij te staan hun bladeren mee wiegend met de wind, ze waren precies aan het treuren om iets. Omwat wist ze niet. TOen Miss Herdijk opstond nam ze de kans om de jongen te leren kennen, ze keek zijn richting op en sprak: " Hej, ik ben Kesha, hoe kon je aan al ie wonden?", vroeg het meisje bezorgd aan de blonde jongen. Ze wachte geduldig op hoe de jongen zoureageren, als hij zou reageren.

Verveeld zat hij daar op de tafel, met onderarmen onder het verband en met gesloten ogen. Leech voelde hoe Miss Herdijk het verband afmaakte en op stond om nog wat andere dingen te pakken. Hij voelde zich misselijk door de smaak van bloed in zijn mond en hij kreeg na een paar seconden een beker en een doek in zijn handen gedrukt. De vrouw liep even naar de verbanddoos op tafel en hij hoorde de vraag van het meisje. "Leewch," stelde hij zich kort voor. "Bewn inewkaar geswagen," vervolgde hij geirriteerd. Hij kon niet normaal praten door de bloedlip en waarschijnlijk had hij ook een tand door zijn lip gehad. Verveeld nam hij een slok water en slikte dat door. Getver, het smaakte nu nog erger! Hij trok er een vies gezicht bij en verroerde zich niet toen Miss Herdijk een prikkende zalf op zijn hals deed. "Je kunt waarschijnlijk zo gaan, als die bloedlip is opgehouden," mompelde ze en hij drukte de doek bij zijn lippen. Auw, dat deed pas zeer. De vrouw ging weer even wat pakken, ditkeer om de andere gewonde te behandelen. Even vloog zijn blik naar het meisje dat zich als Kesha voorgesteld had, maar toen keek hij weer gewoon voor zich uit.

Kesha vond de jongen erg afstandelijk, maar hoe zou het ook komen, hij was in elkaar geslagen. "Gaat het wel?", vroeg ze bezorgd aan de jongen die Leech heette. Ze glimlachte vriendelijk naar hem dat zou hem misschien opbeuren. Ze kon hem daarnet niet zo goed verstaan, maar met een beetje moeite on je hem goed genoeg verstaan. Ze keek naar zijn wonden, het zag er pijnlijk uit. Kesha zat daar maar met haar wond tegenover een jongen die vol zat met wonden. "Warom? als ik vragen mag", zei ze en keek even hem diep aan in zijn diep¨blauwe ogen, maar hij sloot die al snel en dat was jammer. Ze zou he wel graag willen leren kennen, hij leek erg vriendelijk. Maar hij deed zo afstandelijk misschien wilde hij geen contact met haar. Ze leek hem iemand waar je alles tegen kon zeggen, maar je moest hem leren kennen. Kesha zuchte toen ze keek naar haar schaafwond, haar broek begon helemaal rood te worden, ze keek naar Miss Herdijk. ZE wilde haar niet storen maar ze had nie echt zin om een super rode broek te hebben. "Mevr. zou ik alsubliefd een doekje mogen hebben", zei ze en keek even vriendelijk naar de Liever vrouw die het de jongen zo gemakkelijk mogelijk probeerde te maken.

[Teehee, Leeuw/Leech heeft geen diep blauwe ogen, maar vaag grijze ogen. Misschien bedoel je jezelf ermee. En hij had zijn ogen niet weer gesloten, hij keek voor zich uit. XD)

Leech negeerde haar eerste vraag. Natuurlijk ging het niet goed met hem, was ze blind ofzo? Hij voelde hoe Miss Herdijk hem van de tafel af haalde en de tafel ging ontsmetten. Nog steeds had hij die stomme doek tegen zijn lippen gedrukt. Verveeld ging hij op een stoel zitten, niet ver van Kesha vandaan. Toen hoorde hij haar tweede vraag. "Daawom," gromde hij geirriteerd met zijn doek voor zijn mond en hij keek de andere kant op. Waarom bemoeide ze zich overal mee? Miss Herdijk liep opnieuw naar de tafel met spullen. Hij grinnikte zachtjes toen hij Kesha's vraag hoorde. "Ik ben net klaar, kom maar hier op tafel zitten dan kijk ik wel naar je knie," zei Miss Herdijk. "En Leech," Zijn blik die aan de muur gekleefd zat wendde zich tot haar toen hij zijn naam hoorde. "Jij blijft nog even hier. Ik weet niet of je de lessen nog wel kan volgen, het is bijna aan het eind van de schooldag. Ik denk dat jij hier ook wel kan blijven, Kesha." Leech voelde zich opgelucht, blij dat hij niet meer in de klas aangestaard hoefde te worden. Die jongens moesten vast allemaal nakomen, dat was wel logisch. Zijn blik ging naar het meisje met haar kniewond. Ergens diep van binnen had hij medelijden met haar.

(sorry op je ava lijken ze blauw XD)

" Sorry hoor", zei ze een beetje geirriteerd, ze was alleen bezorgd om hem. Maar hij vond het niet echt fantastisch. Ze keek even maar Miss Herdijk "danku", zei ze vriendelijk en ging op de tafel zitten met haar wond naar haar toe. Miss herdijk pakte wat nieuwe doekjes en ontsmettngsmiddel uit de kast. "Hoe is dat nu weer gebeurd meisje??", vroeg ze met een tuttende stem alsof Kesha een kind van vijf was. " Ze hebben me laten struikelen, een paar jongens ik liep door de poort had ze niet gezien en ze stoken zomaar hun voet uit, ik wist niet eens warom", zei ze bijna boos. Ze held echt niet van zo 'n jongens ze wilde opvallen en dachten dat ze alles waren, het einde van de wereld. Miss Herdijk schuddehaar hoofd. " Vroeger had ik deze gevallen nooit, als je vroeger iemandliet vallen kon je meteen nablije, maar nu helaas niet meer", zei ze op een rustige toon. Kesha zuchte en mompelde wat onverstaanbaar dat aantoonde dat dat waar was. Ze keek naar buiten, ze zag de poort waar ze gevallen was en daar achter een bos. De poort leek oud op het eerste gezicht maar als je van dichtbij keek was hij best wel mooi eerlijk gezegd. KEsha ontmoette de blik van dejongen en draaide snel haar hofd weg. Ze keek naar aar broek, die was nog steeds bloed rood, die zou ze dus niet meer aan kunnen doen, dat was wel jammer want zelf vond ze het weleen leuke broek. Tot haar grote verbazing kwam Miss Herdijk niet met een schuurborstel het was een mooi ontsmettende doek en ontsmetingsmiddel, ze kneep haar ogen dicht tegen de pijn, maar eigenlijk deed het niet veel pijn, ze opende haar ogen en ze keek recht in de ogen van Miss Herdijk die haar wond aan het proper maken was.

Stilletjes luisterde Leech naar wat er gebeurd was met Kesha. Dus er hadden jongens haar laten struikelen? Dat was hem ook vaak overkomen, maar door zijn handige voetenwerk ontweek hij die uitstekende benen bijna altijd. Behalve als hij niet oplette. Hij zag dat ze naar buiten keek, vast naar die saaie stokoude poort. Automatisch gaapte Leech, maar daarna keek hij naar Kesha. Hij zag dat ze ook naar hem keek en bijna op hetzelfde moment dat ze haar hoofd wegdraaide keek hij weg. Hij bleef rustig toekijken toen hij zag dat Miss Herdijk de wond schoon maakte. Zijn vingers tokkelden zachtjes op de andere stoel terwijl zijn blik naar het plafond ging. Alles leek lang te duren. Wanneer ging die stomme eindbel nou? Dan kon hij naar het weeshuis gaan. Misschien vond zijn kamergenoot het niet erg leuk dat hij er zo uit zag. Meisjes hielden niet van verband en verwondingen, toch? Aan Kesha's uitdrukking had hij gelijk, waarschijnlijk mocht ze deze plek niet. Zijn blik schoot van Kesha naar Miss Herdijk en terug naar het plafond. "Mag ik zo weg?" vroeg hij ongeduldig. "Als de bel gaat, kom wel even over een paar dagen terug dan kan ik je verband eraf halen," kreeg hij als antwoord. Leech zuchtte. Wachten was niet een van zijn specialiteiten.

KEsha zat maar te wachten tot at Miss Herdijk klaar was. Ze lachte even naar har, ze was haar dankbaar, ze was een lieve vrouw. Ze keek op naar Leech, "Als je wil loop ikwel even met je mee!", zei ze vriendelijk , ze verwachte het antwoord al. Hij zou waarschijnlijk nee zeggen, dat was ook noormaal ze kende elkaar nog maar net. Maar toch zou ze het wel fijn vinden, een beetje contact met iemand. Ze vond het erg jammer dat haar vriendin was verhuisd en dan hadden ze ook nog eens ruzie er boven op. Miss Herdijk was bijna klaar en keek even naar haar broek en keek tuttend op. Kesha zuchte, een broek naar de knopen.Ze stond op toen Miss Herdijk klaar wa sne gin nog even naast Leech zitten. Ze wilde wel methem pratenmaar ze wist geen onderwerp om over te beginnen. Ze keek hem even aan. hij was waarschijnlijk even oud als haar. Ze zat hier nog niet lang op school. ZE was terug naar hier gekomen. Zehield van deze plek, de plek waar ze was opgergroeid tussen de mooie bloemenvelden en de mysterieuze bossen waar elk mens uit bleef. Warom wist ze niet maar het kon haar niet veel schelen, dit was haar wereldje, waar zij altijd terug naartoe ging. Deze plek was fantastisch.

Zijn blik was op het plafond gericht toen Leech opeens de vraag - als het een vraag was - hoorde. Hij keek Kesha even geirriteerd aan om vervolgens weer naar het plafond te kijken. "Nee dankje," zei hij langzaam met nadruk op elk woord. Hij vond het niet erg prettig als iemand meeliep. Vaak begonnen ze vragen te stellen als ze het weeshuis zagen. Opnieuw wierp hij een geirriteerde blik naar Kesha. Ze moest zich niet met alles bemoeide, als ze dat al deed. Hij merkte dat ze naast haar ging zitten en hij zuchtte. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat ze even hem aan keek, maar zijn lippen bleven op elkaar geperst. Waarschijnlijk wist zij ook niets zinvols te zeggen. Bijna schrok hij zich een hoedje toen de schoolbel de gang door galmde. "Ik zie je later wel weer, denk ik," mompelde hij en hij liep het lokaal uit. Hij pakte zijn versleten jas uit zijn kluisje en stapte de stromende regen in, weg van dat schoolgebouw.

[Leeuw is topic uit <3]

=Kesha zuchte, wat een fijne kennismaking dacht ze, ze keek moe voor zich uit. kesha keek even rond ze stond op en liep naar de achteruitgang ze wilde niet zo over de speelplaats lopen. Ze voelde zich zo stom. Ze kende nimand, niemand was echt vrienelijk, en nu moest ze hier nog superlang zitten, ze haatte deze school. Het was een stomme ouderwetse school met stomme mensen, daar stond ze dan te mopperen hoeerg haar leven wel was terwijl lech in elkaar was geslagen. Ze zuchte en liet zich even neervallen ze schoof haarc hoofd tussen haar knieen en sloot haar ogen, er kwam een leerkracht langs die even minachtend naar haar keek en snoof. Kesha stond op en slenterde verder, ze had er gee zsin meer in. Ze miste haar vriendin, misschien zouden ze nog wel is het uitpraten, dat zou leuk zijn, maar ze wst niet zeker of ze haar ooit nog weer zou zien. Toen ze uit de achteruitgang naar buiten was gegaan zag ze peuken en bierflesjes staan hier kwamen de mensen die altijd spijbelde, ze voelde zich niet erg op haar gemak tussen al die vieze spullen, maar iedereen was weg dus dat was in haar voordeel. Stil verdween ze uit het zicht tot er alleen een stipje over bleef.