Accepteren..

Een meisje stond aan het meer. Ze had haar vuisten gebald, en keek over het meer. Haar witte, scherpe tanden waren zichtbaar omdat ze een grijns op haar gezicht had. Al die jaren had ze nagedacht. Ze had het nog nooit geprobeerd te accepteren wie.. Of wat ze was. Ze was een monster. Een vampier. Oke. Een half-vampier, dan. Maar, haar kracht was groot. Ze wist dat ze iemand hier zo kon doden, door alleen maar naar diegene te kijken. Jessica balde haar vuisten opnieuw, en keek naar haar spiegelbeeld. Ze had grijze ogen. Vroeger niet. Toen had ze rode ogen. Jessica snoof. Ze bekeek zichzelf: Ze was best.. Mooi. Net als elke vampier. Het was iets vampier-achtigs, wist ze. Jessica zuchtte, en keek naar de maan die scheen. Ze was blij dat ze geen volle vampier was. De koude huid, de dorst.. Nee, zij had daar niet zoveel last van. Zij kon zelf bepalen wat ze at. Ookal hield ze zelf meer van bloed. Ze had ooit mensenbloed geproefd, maar vond het niet speciaal. Ze had liever tijgerbloed, maar dat vond je niet veel. Ook hertenbloed vond ze heerlijk, en dat vond je hier gelukkig wel veel. Eens in de tijd ging ze jagen: dat was heerlijk. Maar, nu niet. Jessica stopte een kauwgompje in haar mond, en sloot haar ogen. Een geur drong haar neus binnen, maar ze hield haar ogen gesloten. Wie het ook was, met één blik kon ze deze toch op de grond leggen, als deze kwaad in de zin had. Jessica grinnikte. Ja, ze had geaccepteerd wie ze was. En.. Ze zou proberen er niet veel gebruik van te maken in het bijzijn van de mens.

Zijn voeten met versleten gympen sloften door het bos. Met veel protest was Leech toch het bos in gekomen, gelukkig. De eigenaar had hem niet laten gaan omdat ze een bingo gingen doen. Aangezien het een kinderbingo was had de eigenaar hem toch laten gaan. Hij was geen kind, hij was een tiener, een bijna-jongvolwassene. Hij schopte een van de takken die op de grond lagen weg. Hij was ook een wees. Een ouderloze. Hij had nooit een broer of zus gehad, misschien wel maar dan was die vast allang dood. Opeens schoot het beeld van een bebloedde vrouw voor zijn ogen. Hij droomde er over en werd dan krijsend wakker. Gelukkig lieten die oude vrouwen van het weeshuis hem met rust. Even besefde hij dat hij van het pad af was. Kreeg hij dat weer. Hij leunde even tegen een boom aan voordat hij weer verder ging lopen. Misschien moest hij roepen, wat ook vast geen zin had. Zijn hand ging even door zijn bruine haar. Verveeld liep hij weer verder en uiteindelijk zag hij tussen de bomen door iets wat leek op.. water?

Jessica haalde diep adem. Mens. Een man, als ze het goed had. Ze gromde binnensmonds. ''Kom tevoorschijn,'' zei ze rustig. Als het goed was had de jongen haar nog niet gezien. Jessica zette een stap naar voren, en nam toen een grote snelheid aan. Binnen iets van een halve seconde stond ze aan de andere kant van het meer. Ze stond echter niet recht in het zicht van de jongen, even als net. Hij had onmogelijk kunnen zien wat ze gedaan had, waar ze blij om was. Jessica keek naar haar nagels. ''Alsjeblieft, laat je zien,'' sprak ze rustig, terwijl ze zich omdraaide. Ze snoof nog eens diep, en wist toen waar de jongen zich bevond. Hij stond ergens tussen de bomen. Ze rolde met haar ogen, en keek in zijn richting. Snel keek ze naar het water. Verdomme. Haar kracht was sterk. Als ze niet uitkeek, liet ze hem hetzelfde voelen als wat zij voelde. En, als hij zich ópeens anders zou voelen, zou hij dat vast wel merken. Jessica beet op haar lip, en wachtte tot de jongen tevoorschijn zou komen.

Hij bleef even twijfelachtig staan. Waarschijnlijk was het wel oké. Toen hij een stap zette hoorde hij een stem, die nogal zacht klonk. Zo sloom mogelijk zette hij nog een paar stappen totdat hij opeens bij een meer was. Een meisje stond vlakbij de plek waar hij stond. Hij hoorde het meisje iets zeggen, harder dan eerst en zag dat ze zijn richting op keek. "Eh.. hoi.." mompelde hij. Hij zag dat ze naar het water keek. Daar stond hij tussen de bomen, niet wetend wat hij moest doen. Verveeld ging hij op de grond zitten, tussen de bomen. "Waarom moest ik mezelf laten zien? Mag ik geen boswandelingetje maken?" Even stopte hij en hij keek om zich heen. "Waar ben ik eigenlijk? Volgensmij ben ik verdwaald." Hij grinnikte even en keek naar het meer. Daarna ging zijn blik weer naar het meisje. "Mijn naam is Leech." Hij vond het wel grappig om zich voor te stellen. Maar minder grappig vond hij dat het een meisje was waar hij tegen praatte. Hij wist niet echt hoe hij met meisjes moest om gaan, behalve van die met barbiepop spelende meisjes. Hij haalde opnieuw even zijn hand door zijn haar, waarom hij het deed wist hij eigenlijk niet. Het was gewoon een tik geworden die hij kreeg als hij een beetje verlegen was.

Met een sierlijke draai draaide Jessica zich geheel om naar de jongen, en ze zette haar handen in haar zij. Een perfecte grijns vormde zich op haar gezicht, en ze keek de jongen aan. ''Natuurlijk mag jij een wandeling door het bos maken,'' sprak Jessica, en ze bleef grijnzen. ''Maar de meeste mensen,'' Jessica realiseerde zich niet hoeveel nadruk ze legde op dat laatste woord, ''blijven op het pad,'' vervolgde ze. Ze haalde even diep adem toen hij zich voorstelde. ''Aangenaam, Leech,'' zei Jessica. Haar scherpe, witte tanden waren zichtbaar, en ze keek hem rustig aan. Ze haalde zo veel mogelijk adem door haar mond. Mensenbloed was niet zo lekker als tijgerbloed, wist ze, maar.. Soms vond ze het moeilijk om zichzelf in te houden. Ze sloot haar ogen. ''Ik ben Jessica,'' zei ze na een tijdje. Ze zag hoe hij zijn hand door zijn haar heen haalde, en grinnikte. Ze keek hem aan, en beet op haar lip. ''Zelfverzekerd,'' zei ze tegen zichzelf, in haar hoofd. Haar ogen bleven op hem gericht staan: Als het goed was, zou zijn verlegenheid nu verdwijnen, en zou ze misschien een normaal gesprek met hem kunnen voeren.

Hij grinnikte toen het meisje zei dat de meeste mensen op het pad bleven. "Achja.. eh.. het pad was opeens weg, dusseh.. ben ik maar het pad gaan zoeken en toen eh.. ja kwam ik hier." Hij glimlachte even verlegen. Een stilte volgde en hij keek opnieuw om zich heen. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij vond haar mooi, misschien wel knap. Ze praatte heel lieflijk en met een lieflijke stem. Toch kwam het ook daardoor dat hij verlegen was. Hij hoorde dat ze zich uiteindelijk voorstelde als Jessica. Een mooie naam. "Ook aangenaam," mompelde hij en hij voelde zich zelfverzekerder worden. "Woon jij ook in Sorte of ergens anders? Ik woon in het weeshuis daarzo, mijn ouders waren verdwenen toen ik nog klein was." Een ongelukkige zucht onsnapte uit zijn mond en hij grinnikte even. "Ik 'woon' daar al meer dan dertien jaar, denk ik. Misschien wel meer." Zijn ogen gingen naar het meisje en hij glimlachte even.

Een grote grijns kwam op Jessica's gezicht toen ze aan hem zag dat hij zelfverzekerder werd. Met haar grijze ogen bleef ze hem aankijken; als ze wegkeek, was er een kans dat zijn moed hem in de schoenen zakte. Dat mocht niet gebeuren. Ze zou zometeen wegkijken, als ze zeker wist dat het kon. Plots hoorde ze hem vragen of zij hier woonde, maar, hij wachtte niet op een antwoord, en praatte door over dat hij hier wel woonde, in een weeshuis. Hij zei ook dat hij daar al dertien jaar woonde. Jessica fronste. ''Oke,'' begon ze kalmpjes. Haar grijze ogen straalden in het licht van de maan, terwijl de grijns op haar gezicht iets verdween, en ze legde haar lippen op elkaar, haar tanden waren niet meer zichtbaar. Ze snoof. ''Ik woon in een stadje. Het ligt hier dichtbij,'' sprak ze rustig, en ze hoopte zeer dat hij er niet naar zou vragen. Ze zou hem nooit kunnen zeggen dat zij een van de Lunare-Familieleden was. Dat zij in dat gebied woonde. Nee. Dat kon niet. Ze zou zichzelf voordoen als mens. Jessica snoof zachtjes. De geur maakte haar steeds minder gek, ze kon zichzelf nu écht goed inhouden, wist ze.

Hij luisterde aandachtig aan wat Jessica te zeggen had. Dus ze woonde in een dorp.. leuk. Hij zij er maar niks over. "O," was het enige wat hij zei. Hij gaapte even. Hij was moe geworden van al dat gewandel. Waarschijnlijk was het nog licht toen hij van het weeshuis vertrok, maar ze zouden vast niet naar hem zoeken. Pas na een week zouden ze zijn spullen wegbergen en het bed aan iemand anders geven. Opnieuw gaapte hij en verveeld liet hij zich achterover vallen. Er schuurde iets over zijn hand waardoor het vreselijk pijn begon te doen. en toen hij normaal ging zitten en zich omdraaide zag dat het een tak was. Hij vloekte en hield hij hield zijn hand vast met zijn andere hand. Hij kon het bloed over zijn hand voelen sijpelen en toen hij even keek was het niet echt ernstig, maar toch bloedde het. "Stomme tak." Hij keek even naar Jessica, voordat hij weer naar zijn hand keek.

Jessica's hand schoot naar haar neus toen zijn hand begon te bloeden. ''Neee!'' Riep ze uit. Ze kon hier niet tegen. Een rode, dorstige blik verscheen in haar ogen, en ze deed een paar passen naar achteren. De geur van bloed drong haar neus binnen. De geur van het lekkere, rode spul waar ze eerst van leefde. Het spul waar ze van hóórde te leven. Jessica kneep haar ogen dicht. Ze haalde heel langzaam adem door haar mond: Door haar neus zou nu fout aflopen. ''D-Die geur..'' Mompelde ze. Ze schudde haar hoofd. De geur drong te ver door. Ze kon zich bijna niet inhouden, maar gooide zichzelf toen naar achteren. Met een verbazingwekkende kracht liet ze zichzelf tegen een boom aanknallen, die omviel. Jessica hijgde. Ze keek Leech aan, met haar lippen iets omhoog.

Hij schrok zich een hoedje toen hij haar opeens hoorde schreeuwen. Hij keek op en - waren haar ogen nou rood? Langzamerhand voelde hij zich bang worden en een stemmetje in hem zei dat hij weg moest rennen. Dom als hij was bleef hij verstijfd zitten en pas toen hij zag dat ze zo een boom omver knalde stond hij op en rende hij weg. Hij struikelde veel doordat hij bijna niks zag en zo haalde hij zichzelf weer open. Droomde hij ofzo? Was dit alles een nachtmerrie? Een doodnormaal meisje kon toch niet een boom neerknallen of flipte als iemand zich open had gehaald. Opnieuw struikelde hij en hij krabbelde overeind. Over zijn arm was nu een dikke streep waar in het maanlicht bloed bij schitterde. Hij wist dat het niet zou helpen. Uit angst liep hij opeens een hele andere kant op. Hopelijk kon hij haar afschudden, wat ze dan ook was. Opeens viel hij over een soort kleine afgrond van ongeveer een meter hoog. Hij zat nu helemaal onder het zand en hij kon nog moeilijk op staan. Hij werkte zichzelf de dood in, als dit allemaal echt was.

Jessica liet zichzelf op de grond vallen. God-God-God! Hoe kon ze zorgen dat hij dit allemaal vergat!? Of.. Wacht eens even.. Haar huid was niet koud, niet bleek.. Als hij haar in het zonlicht zou treffen, zou hij nooit verwachten dat ze een vampier was. En anders, misschien dacht hij dat ze er gewoon niet tegenkon. Jessica keek naar achteren. Of.. Misschien kon ze toch geen logische verklaring geven voor die boom. Althans.. Niemand zou geloven dat zíj die om had gegooid: Ze had geen schrammetje. Plots hoorde ze iets. Oh god. Jessica fronste, maar besloot er toen op af te gaan. Binnen ongeveer één seconde stond ze naast Leech, en tilde ze hem op, zonder een enkele moeite. Ze zette hem neer, en fronste. Ze zag dat hij nog meer onder het bloed zat, en kneep haar ogen dicht. ''Je krijgt nog een-'' ze haalde diep adem, ''Ontsteking als je zo doorgaat,'' maakte ze haar zin toen af, en ze fronste. Wat moest ze nu in godsnaam doen? ''W-Weet je wat ik ben?'' besloot ze te vragen. Ze probeerde zich zo min mogelijk te concentreren, en zorgde met haar 'speciale kracht' ervoor dat zijn pijn tijdelijk verdween, zodat hij tegen haar kon spreken.

Hij kreunde lichtjes toen hij op wou staan, zij handen trilden. Plotseling voelde hij dat hij opgetild werd en zijn adem stokte. Ze was sneller dan hij had gedacht en haar huid voelde normaal aan. Toen hij weer normaal stond trilde zijn been. Hij kon er door de val nauwlijks meer op staan, maar toen hoorde hij haar stem. Het leek alsof ze echt er moeite mee had. Hij kneep zijn ogen dicht. "Het zal wel," zei hij ongeintreseerd. Hij was bang, heel bang. "Ik weet dat je gevaarlijk bent," zei hij op een achterdochtige toon. Toen hij de pijn weg voelde trekken opende hij zijn ogen en beende hij er vandoor, maar na een paar meter lag hij natuurlijk op de grond. Hij vloekte zachtjes en stond weer op om weer verder te lopen. Hij wou hier weg, zo snel mogelijk.

Jessica fronste toen hij zei dat hij wist dat ze gevaarlijk was, en ze snoof. Hij leek in ieder geval niet door te hebben wat ze echt was. Een grijnsje ontstond op haar gezicht. Maar, voordat ze kon reageren, rende hij weg. Maar, al snel viel hij, maar toch zette hij door. Jessica rolde met haar ogen. Stomme mensen. ''Je gaat de verkeerde kant op,'' zei ze rustig, en ze grinnikte. Ze sloot haar ogen, en beet op haar lip. Bij nader inzien moest ze toch echt meer gaan jagen. Ze kon zo niet door: Bij elk druppeltje bloed zou ze iemand aan kunnen vallen.. Jessica rolde nog eens met haar ogen. ''Je moet die kant op,'' zei ze rustig, en ze wees naar links. Hierna liep ze rustig terug naar het meer, en sloot haar ogen. De geur van bloed verdween, en ze had een grijnsje op haar gezicht.

Hij voelde zich geirriteerd worden toen die meid opeens zei dat hij de verkeerde kant op liep. Hij liep maar de andere kant op, weg van dat monster. Hij merkte dat ze ook weg liep, gelukkig! Hij wist dat hij het avondeten had overgeslapen en een pijnlijk gevoel bekroop zijn maag. Achja, morgen - of vandaag, het lag er aan hoe laat het was - kon hij toch wel wat eten. Hopelijk.. Na een poosje kwam hij bij een weggetje. Dat moest het weggetje zijn die naar de stad leidde. Dus dat mens - wat ze dan ook was - had toch gelijk. Hij snoof boos en liep regelrecht naar het Weeshuis, hopend dat alles gewoon een verbeelding was.

Jessica hoorde Leech weglopen, en zuchtte. Ze hoorde iets. Een haas. Dat was genoeg. Ze had dorst. Met een ongelovelijke snelheid rende ze naar de haas toe, en pakte ze het beet. ze beet het in de nek, en.. Dronk. Hierna gooide ze de haas het water in, wat lichtjes rood kleurde. Jessica grijnsde, en veegde het bloed van haar mond weg. Met een grijnsje keek ze in de richting waar Leech heen gelopen was: Blijkbaar liep hij naar het weeshuis. Jessica rolde met haar ogen, maar rende toen op haar hardst weg: Ze moest nog iets doen, en daar had ze wel even voor nodig. De school begon al over zo'n 8 uur, dus, ze moest het snel doen. Jessica had een grijns op haar gezicht, terwijl ze uit het zicht verdween.